Mona roza siyah güller anısına

Dolanır dört bir yanımı hatıralar
Geriye kalan sadece yaralar
Sonsuz sevginle dolaşır dağlar
Anılar kalır kapanmaz yaralar,

Her bakışın yeni bir yol açar bana
Bir dokunuşunla yüreğe sevda
Ama zamanla gelir ayrılık elbet
Baki kalan sadece şiirlerde sözler

Sevda bir çiçektir solan ömrümüzde
Bir zamanlar yeşerir, sonra soldurur
Ama unutma, her solan çiçekten sonra
Bahar gelir, umut yeşerir yine

Rosa, belki de zamanla unuturuz
Ama izlerini silmek mümkün değil
Şiirlerde yaşarsın, ölümsüzleşirsin
Ne zaman okunsa, adın dilden dile dolaşır

Sezai Karakoç’un nağmeleri eşliğinde
Mona Rosa’nın gizemli dünyasında
Geyve’nin gülleri solmuş, sahipsiz kalmış
Siyah güllerin gölgesinde kaybolmuş aşklar

Büyük üstad Karakoç’un kaleminden
Ergani’nin topraklarında doğan şair
İstanbul’un çıkmaz sokaklarında dolaşan
Cağaloğlu’nda hayat bulan dizeler

İncir kuşlarının bakışları gibi
Aşkın resmi çizilmiş bir tablo gibi
Diriliş dergisiyle yankı bulan sözler
Anılar arasında kaybolan zamansızlıklar

Rosa, bu şehirde dolaşırken
Sezai Karakoç’un sesini duydu mu?
Geyve’nin gülleri hüzünlü bir şarkı mı söyler?
Siyah güllerin gölgesinde aşk filizlenir mi?

Geyvenin gülleri, hala hatırlanır mı?
Sevda, zamanla solan bir çiçek midir?
Belki de her ayrılık, bir dirilişin başlangıcıdır
Ve yaşanmış her anı, şiirlerde bulur izini

Dolaşır dört bir yanımı hatıralar,
Sezai Karakoç’un dizelerinde kaybolurum,
Büyük üstadın gölgesinde yürürken
Mona Rosa’nın izini sürerim gözlerimde.

Geyve’nin gülleri sararıp düşer,
Rüzgar, siyah güllerin ardında eser.
İncir kuşları çiçeklerde öter,
Aşkın tınısıyla bahçeyi dolaşır.

Bir bakışın ölmem için yetecek,
Altın bileziklerin parlıyor hâlâ.
Denizin dibinde yankılanır sevda,
İncir kuşlarına özlem dolu türküler.

Zeytin ağaçları hüzünlü söylenir,
Söğüt gölgesinde aşkın izi kalır.
Nişan yüzüğümüzden süzülen güneş,
İncir kuşlarının masum bakışlarına karışır.