Ne Edersen Kendine Şiiri - Engin Köykolu

Ak benzinde bir hüzün
Poyrazlar esiyor yine yüreğinde
Donmuş yapraklar gibi durgunsun bugün
Kara bulutlar dolaşıyor üzerinde
Yine yalnızlık sarmış dört bir yanını
Titreyen elinde bir kalem
Kaşların çatılmış karalarken kâğıdını
Dar gelir olmuş sana bu âlem

Meskenin buz kesmiş yüreğin donmuş
Dilindeki tesbihin beddua olmuş
Önüne kezzap çorbası konmuş
Eridi diye kaşığa kızar durursun
Sağında solunda kimse kalmamış
Yıllardır kapını çalan olmamış
Mektubunu postacı bile almamış
Sen hala ne diye yazar durursun

Mavi gözlerin yorgun
Sancılar saplanıyor yine bedenine
Sonbahar dalları gibi savruk ve solgunsun
Efkârın üzerine çullanmış yine
Dışarıdaki fırtına kesmiş sesini
Nefesinin sesi kulaklarında
Çekmeyen mi var ömür çilesini
Yine bin bir sitem dudaklarında

Dünyanın sonu gelmiş kıyamet kopmuş
Damarların kanını taşımaz olmuş
İçine çektiğin nefesin sonmuş
Dermanı olmayan keder gibisin
Haykırdın sesini duyan kalmamış
Ağladın yaşını silen olmamış
Feryadını sağır sultan duymamış
Kendine zulüm eder gibisin
Sen kendi kendine eder gibisin.