Ne diye. Şiiri - Mustafa Yaman 2

Kaderin solgun gülleri içinde
Benim tek servetim bahçenin aydınlığıydı
Şebboylar arasındaydı, evim
Selvilerin üstünden batarken gün
Bastırılmış açlığımda orucum
Gözümde suyun zerrecikleri billurlaşırdı
Her damlası bir sevda kasesi
Ve lezzet iftarında şebnem tepsisiydi

İşim resim yapmaktı benim
Islatırdım önce tuali gerilsin diye
Sonra güneşten alırdım gölgeye
Ve yukardaki dağları boyarım
Dalllara alacalı kuşlar konardı
Seyrederlerdi beni
Havuza kurna sesi akarda akardı.

Issız yamacın rüzgar alan yerindedir köyüm
Sarı toprakla sıvanmış evim
Babamin ellerinin izi vardır
Benim babam çerçiydi
Kap, kaşık satar gönül hoşluğu alırdı
Babam öldüğünde çokca yıldız kaymıştı
Annemin saçları bembeyaz olmuştu
Her şey yalan dedi annem.

Saadet çemberinden geçtik biz
Bilgisiz topladık meyvaları
Bahçemiz duyguyla ekilir, hüsranla biçilirdi,
Neşemiz yinede eksilmezdi
Çocuklar durmaksızın oynardı
Ben ses verirdim onlara.

Tüm yükümü sırtlayıp
Kaderin misafirliğine gittim.
Tutkunun varlığını aradım
Hüthütün kanat seslerinden ayrıldım
Bir yer vardı kader yolunda
Gönül doygunluğunun serin havasında.

Neler gördüm neler
Gölgem gibi adım, adım,
Peşimde biri mi vardı
Bir şale gördüm irfan bağında
Birçok asu gördüm haylazdı
Bilinçli bir fakih gördüm
Dolu, dolu nasihat verdi
Yüküm ağırlaştı
Yol boyunda yanlız bir ağaca yaslandım
Uyukladım biraz
Zamasızlığa dalmıştım
Mutluydum bu garip yerde
Ne diye dönecektim ne diye