Ne çok ağladım bilsen küçüğüm

zifiri karanlık iki göz, henüz yitirmemiş ışığını
hava ayaz mı ayaz, yollar çamur mu çamur
üstte yok, başta yok, elinde bir elma
gözünün yaşı mı yediği, elindeki elma mı belli değil

yalın ayak kara gözlü kara kız, çamur içinde
morarmış soğuktan, ne üstte var ne başta
ablasının koluna girmiş, bıraksa düşecek belki de yere

gözlerimi yumdum, belki bakmazsam görmem diye
oysa geldi oturdu yüreğimin taa başköşesine
bir çift kara göz, bakışında kayboldum, oldum biçare

üzüm karası gözleri yaşlı, üstü başı kir pas içinde
ah küçüğüm, biriciğim, kimsin kiminsin bilmiyorum
bildiğim ise, sen ağlarken ben mahvoldum

belki içimdeki çocuk senin kadar talihsiz değildi
çekmedi senin kadar kahır ve ayakları çıplak basmadı
buz kalıplarından yollara

ama küçüğüm, ta yüreğimde hissettim inci tanesi gözyaşlarını
keşke ulaşabilsem sana, sarılsam sımsıkı bilmem dindirir mi
bir nebze de olsa ağlayan o küçücük yüreğini

dinmez bilirim
dinmeyecek de savaşlar bitmedikçe
insana, insan gibi değer verilmedikçe
her kuytuda bir tuzak kurulmuşken masumlara
bir bilsen küçüğüm
bir bilsen ne çok ağladım seninle birlikte

11.01.2013