Navruz Kaplan Şiirleri - Şair Navruz Kaplan

Yok kalmadı elimde kuru canımdan başka
Kuruşun sıktın boşa bak helen yaşıyorum
Bütündüm ayırdın parçaladın sen beni
Feryat etim duymadın isiyanım kendime

Gemilerim çok eski limanda bekliyor bak

Kovuldum yalan değil o benmiyim ki
Atamadım içimden nerde ne yapıyor
Ağladım yılarca bağırdım duymadılar
Yanlız işte ben isiyan da etsem boş

Neler yapmadım ki sildiler kökten

İlaçsın hava su gibi doktorumsun
Kötü zaman geldim kurt parçaladı
Yaram iyi olmaz ki sen olmadan
Yarına çıkmam gelmeden ölmem

Ev tutum çok güzel denize yakındır

Mahalede kıra uçuk ev vardı
Komşular sabır et evin olcak
Yavaştan başladım temeli atım
Oğlum var oynaycak önünde

Yavaş yavaş taş getrdim ev biti

Emekliyerek biz bir yuva kurmuşuz
Anamdan ben sordum nasıl bir hayat
Dindim yılarca kurdum ben yuvamı
Beni aldı götürüyor kalmadı ki o yılar

Oğlum oldu sevinmek yoktu aklımda

Açmıştı benim gülüm bir baktım ki ağlıyor
Konuştum ben gülümle sevgimi ver geriye
Esme rüzgar burdayım sevgime mani olma
Yüreğimde var sevgin bana ayıt veremem

Şarkılarla yatırdım ben doyurdum elimle

Eski günlerimden aklımda kalan
Ne güler açardı kurudu kökten
Seni benzetemem kuruyan güle
Sen belki çınarsın gölgen çok büyük

Sen bana bende sana bağlıyıdım

Köyde büğüdüm özlemlerimi unutum
Çamur yolar yağmur aman vermiyor
Nöbet var sanki annam ayakta kaldı
Hayvanlar ahırda bizden bıraz rahatı

Çocuklar çıkmazdı kış zor sonbahar

Eski o günlerimi öyle özledim
Gelince eve yavaş yavaş açardım
Kalkarken belki hesap sorardın
Sabah olsun gönül almak kolaydı

Bir kaç saat lığına giderdim belki

Oyun oynandı bana çok kolay harcadınız
Tükenmez enerjimi sana feda yapmışım
Düştüğün çamurlara yıkasanda gitmez ki
At üstünde çok gezdin terlemiş en aşağı

Hürrüyetin marfeti özgür olmaktan geçer