Namık Kemal Özdoğan Şiirleri - Şair Namı ...

koştururken gördüm hep seni
daha dün gibi,
bir karıştı boyun
yalınayak
çıplak
toz toprak

oysa kirlenir yaşam,
her gün.
kurnazlık,ikiyüzlülük tuzağında.
kurduğun düşü görmek
akla karayı seçmeyi,
kendinden geçmeyi,

güzel olmayan çok şey vardı omuzumda ceket ağzımda cıgara alnımda ter cadde güzel olmayan iyi olanlar mıydı hayır bir martı denize düşmüştü bir ben vardım ölümünde bir ben vardım sahilde milyonlarca insan arasında çığlık üstüne çığlık... bir ben işitmiştim martılarla dalgalardaydım bunca insan arasında martıların balıkların beş parası yoktu benim de oysa aramızda iyi olmayan çok şey vardı onlar mutluydu ben mutsuz milyonlarca insan arasında... Temmuz-1977

mutlu olmaya geç kalıyorsun zil çoktan çaldı... çocukluğumuzun sevinçli, düşsel dünyalarında değiliz artık zaman gün batımı gibi iniyor ufka hayat, umut etmek ve mutluluğu beklemekle geçip gidiyor... nice gülümseyişleri, daha büyükleri için feda ettik son sayfaları çevrilirken şimdi ömrün, bildik ki; eldeki bir olmayan ikiden büyük. geç kalma mutluluğa umut etmek güzel olsa da elindeki biri anla ona sarıl canla....

hayalin dökülür üstüme
kaçmak isterim,kaçamam.
sırılsıklam olurum senle
hayalin dökülür üstüme.
yok kaçacak bir yer
ne gökte,ne yerde

hep seni düşledim yar
yüreğimde taşımaktan bahtiyar
olmak var
diye diye
inandım bu düşe
ne var...

varlığın ölümüm,
yokluğun dirilişimdir...
her şeyi varlığında unuttum
okumayı,düşünmeyi
yazmayı,resim çizmeyi.
varlığında bırakmışım kendimi.

Macahel....!
içimdeki tutsak.
ömrümce gezdim,
kimi yakın kimi uzak,
hangi diyarda bir dilek tutsak,
sana dair oldu,

onbeş milyonluk koloni kuşatmış şehri kemirebilmek için kusuyor üzerine zehri insan olmaya dair ne varsa,yok gibi ne altı kalmış temiz ne üzeri caddelerinden sokaklarından geçtim önce onlar daraldı sonra ben daraldım bulutlara yaslı binalarına baktım sığmadı yüreğim yorgun düştü gözlerim kimse sormuyor ki; ben neyi özlerim bir yerlerde gönül köşkleri varmış aradım,,,aradım... bir karanlığa baktım bir aydınlığa bir tanrıtanımazlığa vurdum bir softalığa.. hep bilindik şeyler oysa zaman yeni şeyler söylemekte bu dili bilmekte öğrenmekte marifet istemekte. ah koca şehir faniler gelir sana hükmettiğini sanır tüketir kendilerini herşey mazide kalır.. taşın toprağın altın dediler yedi tepene bir bir çömeldiler kurtlar sofrasını kurup afiyetle birbirini yediler lale devri gülleri sinene inen top gülleleri tozuna bulanmadı mı kralları,imparatorları kurarlarken türlü türlü düşleri çıkıp gelseler ve görseler,görseler ki; tüm kavga aslında bir yolculuktur ezelden güzele güzelden gazele el ele,hep birlikte bir bilseler bir bilseler ey koca şehir yarimi çalan şehir gövdemi bırakır giderim de ruhumu etmem sana esir ahdeder,adını anmam yollarıma güller döksen de kanmam kırgınlığım yok ama benden hayır yok sana.

acılarla tükeniyorken bile,
aşk ile
sabır ile
kendin olmayı dile...
olmak istediğin;
parlak,ışıltılı bir ateş.