Nağme-i Hâmûş Şiiri - Mar Tı

gözlerimin içinden ruhuma baktın giderken

sen nasıl da mutluydun kim bilir

dünyayla aramdaki tek bağ iki arter bir venken

senin gidişine bakmak en gerçekçi sihir

her gece kabuslarımda

tekrar ve tekrar

selam söyle diyorsun iletmeyeceğimi bile bile

bazenleri düşüyor aklıma bir şeytan fısıltısı

belki de hatırlayamadığım günahların bedelini ödediğimden

hak etmiyorum güzel şeyleri

sana kalacak olursa doğuştandır dilimin hafifliği

yaradılıştan ağırım oysa

hilkat garibelerim ve ben

arşınlıyoruz geceyi yeniden

aynada tanıyamadığım bir yüz çizgilerle dolu

hatrı sayılır izler yaşanmamışlıkların geride bıraktığı

ben değilim artık kardan adamların beyaz gözlerle baktığı

sevdiklerinin ahvaline kör olmamalı insan

kıymeti varlığında iken bilinmeli

yağmur yağınca ayağımın altındaki çatırtılar gibi

görmezden gelen ölmüştür!

bu böyle acımasızca söylenmeli

üzerime atılmayan toprakların biriktiği

zifiri kör bir kuyu dibi

"yokluğunun içtiması alınıyor"

ve sen yine buradasın

yıllardan beri süregelen bu düzene alışmalıyım gittikçe

bense tam tersini yapıyorum

sancısını yaşıyorum uzun zamandır,

gittikçe daha az evimde olmamın

bir açıklama getiremiyorum muallak bu hayatıma

bildiğim bazı şeyler var lakin

ben bu dünyaya

yitip gidenlerin arkasından ah etmeye gelmişim

her gece yalnızlıklarımdan yakalayıp büküyor belimi Rabb

her gece içimi ısıtan şey yakıyor beni bu gece

ben uzaklardaki bir kasabayım

adını kimsenin bilmediği

benden tatil olmaz ki bana

gelme boşuna, beklentilerle

seni istemeyene tutunmak nafile

bilmem ki bundan mıdır

bundan mıdır sancıyorum her gece

titriyorum içimde yanan şu ateşte

ve her gece

yalnızlıklarımdan yakalayıp büküyor belimi Rabb