N/isyan Şiiri - Yıldırım Uzun

Sıcak bir mevsimde uyanıyorum titreyerek
Dönüp başa sarıyorum
Alfabenin kırık harflerini sayıklar gibi adını

Rimelli gözlerini sevemedim
Gecelerin bin bir türlü hali var
Ecel gelse amenna
Bir değil, bin değil bu ölmeyişim
Adım İsmail değil, babam İbrahim değil
Pamuk tarlası gibi kalsın yüzün
Bulut gibi
Sis gibi
Madem ki yoksun
Tertemiz bak, ne olursun

Gözlerimi karıncalar yemeden evvel
Solucanlar tenime girmeden evvel
Verem olup beklemedim, seyyah olup aramadım seni
Belki yıldızlar kurşundu geceleri
Belki paslıydı gözyaşlarım
Düşünmedim seni Babil’in asma bahçelerinde

Evet isyandın sabahlarımda
Nisyandın sokaklarımda
Arnavut kaldırımlarındaydı yarım bastığım adımlar
Darmadağın bir kentin meczup çocuğuydum, aşikâr
Talandı uhrevi odalarım
İçimde kızılca kıyamet ve bâki kalmışken dudağımda adın
Ne ben öldüm adam gibi
Ne de sen yaşadın

Eski bir uygarlığın kalıntıları arasında dolanıyorum
Her dilimden çıkan ses, kurşun misali
Bütün masallar yalandı, yalanlar masal
Sarı başaklar içinde kal
Güneşli ve riyasız
Madem ki yoksun
Buğday gibi gül ne olursun

Bir ülke gibi sevemedim gözlerini
Billah yalandır bu ulvi ifade
Anılarımız daha kutsal olmasaydı aşkımızdan
Avuçlarını toplamasaydım bu antik mezarlardan
Ayrılık
Biraz sükûttu kesik kesik çığlıklar arasından
Uzundu yine gece
Say ki
Seni bana getirdi bu alçak düşünce

Hoyratım yine bugün
Hicaz hıçkırıklarıma düşüyor si bemol yalnızlıklarım
Ağustosun saçlarından çekiyorum eylülü
Dökülen yapraklara adadım, yaşanacak tüm sevecenlikleri
Soluk alamıyorum düşler denizinde
Annesizim
Kimsesizim
Duyma, görme, bilme, uzak dur
Kefensizim

Evet
Bu haykırış biraz tütün sarısı
Biraz güneş yanığı
Biraz isyan
Evet
Bu isyan
Biraz nisyan