Mutluluğa davet Şiiri - Mehmet Necip Özmen

uyandın da bu sabah canım efendim
say ki gülümsedin kendine
ilk görüşün olsun bir gülümseme
ve çok sevdiğin şeyler
her şey yerli yerinde yerinde
her şey sakin
tavanda ki lambayı sevmeli
ilk nefesi duyuşu
senin ve yakınındakilerin
dokunuşunda ilk keyfine kulpundan
zarif bedenine kahve fincanının
gününde bir insan oldun he ki ne he
diyelim
sabahın kısa konuğusun adın da belli
günü yaşayarak geçmeli diyorsun
koymuşsun adını
bırak azıcık boşalıversin kafan düşünme her şeyi
yaşamla neyin pazarlığındasın
istesende eriyor istemesende
çekmelisin nefesini
derinden
hissetmeli gün ortası seni
görmezlikten gelmeli saatler
onlar da ne ki
kıskanmalı seni canımın içi
ikindinin neşesi
iple çekilmeden
usulcak gelmeli batımına her günün
sindirmelisin erkenden ilk akşamı
bir kadehin şarap kırmızısında yorgun olmalısın gecenin hangi vakti
istiyorsan
azıcık ta bulanık bir dünya kaybolduğu rezilliklerin
tek te olsan çift te olsan gama ortak kasvete ortak neşeye ortak
sanat edinmek varsa yaşarken yaşamı
yaşamak öylece olmalı gülüm her telden her sesi her şeyi
açlığı bile kırmak düşüncelerinde binbir umutla
korkmamak gerek değil mi
ve taşımak gerek her yere
sonu gelmeyecek mi adı konmuş her sürecin
değil mi ki siz ve ben
ve o
ve onlar
yani yaşamdaki dünyalı paylaşımcılarım
ortaklarım
ölmeli bile inanın binbir mutlulukla
ki
akılda tek kalan
gülümsemsli her yeni güne
gülümsemeli her sabah

21.07.2007/ Denizli