Müstakbel Eşim'e Şiiri - Mert Ali Eren

Sen, evet sen. Kimsin, nesin, bilmem
Arada eser içime, döküp yazarım şiire
Gezmek, görmek, tutmak isterim elini
Bir ömür değil, iki hayatlık yoldaşım ol isterim

En serin gecenin sabahında yazarım seni
Mısralara döker, hayallerimle büyütürüm
Öp öz annenin, yavrusunu aşka öptüğünde
Sevinir, şımarırım, seni kendime düşlediğimde

Ve süslersin hayallerimin en temiz köşesini
Bir İstanbullu'nun sevdiği kadar şehrini
Bebeğin, özlediği kadar, annesinin kokusunu
İç çeker, kavuşmanın özlemi ile beklerim seni

Bu dörtlükleri sabaha karşı yazıyorum sana
İleride, belki istemeden kırdığım bir anda
Denk gelir ve okursun en samimi hitamlarla
Ve ardından gelip, gelip yanıma...

Pahasına vurulası, simsiyah gözlerinle bakar
Bir öpücük kondurursun, üşüyen yanaklarıma
Ve kalbinden dökülür, Allahım! bu, bu adam..
İşte, işte beni seven adam, "bu"! dersin adeta

Bir çocuk gibi sevinir, kokunu çekerim içime
Sevdiğin insanın, seni sevmesinden daha
Var mı başka mutluluk, bu fanî yaşamda
Varsa da istemem! sen hep yetersin bana

Ve o methiyeler dökülür sana dudaklarımdan
Ey benim, gönlü güzel, ahu yanaklı eşim
Asla değil, hep ve hep, testemelli her şeyim
Sana, seni kendimden çok sevdiğimi söylemiş miydim?

Sevgilim! N'olur tut, tut bırakma ellerimi
Ve gözlerimden ayrıma, o güpgüzel gözlerini
Bizi birbirimize veren hariç, unutalım her şeyi
Bırak, akıp gitsin hayat, kalalım biz baş başa
Sana bakmaksızın geçmesin ömrümden bir dakika...