Mustafa Özhan Şiirleri - Şair Mustafa Özhan

Umudun nefesini son verdiği ana kadar
Yaşat içindeki hırçın çocuğu
Güneşin karanlığa yerini bıraktığı ana kadar
Yüzünü çevirme kuytu karanlığa
Hep sabit noktaya bakma
Çevir yüzünü diğer taraflara

ben seni haftanın sekiz günü ayrı sevdim.....
bir gün mahallemden bir kızdın...
yanından geçerken ayaklarım tirterdi, yürümeyi unuturdum..
bir gün bir yabancıydın.....
dilini anlamadağım hiç birşeyimizin uyuşmadığı bir yabancı....
bir gün saçlarına......

Bakışları sevgini şahidiydi
Sanki, ''Seni seviyorum.'' sözleri dökülüyordu o gözlerinden
Yapayalnız bir gecenin suskun çiçeği olmuştum
O bakışları bir daha görmek, bir daha, bir daha...
Neler vermezdim o bakışlara
Sıradan hayatıma renk katmıştı o an

Çarpık bir hayat benimkisi
Varsayımlar üzerine dizili
Tekdüze bir geçmişe inşaa edilmiş
Yarım yamalak yapılmış bir kiriş
Üstüste yığılmış yanlışlar topluluğu
Geçmişim ve de geleceğim bir bostan korkuluğu

Karanlığı koynuna almaktan vazgeç.
Dertler yumağına dalmaktan da.
Güneşin sıcaklığını her daim hisset bedeninde
Bak etrafına.
Ne güzel gülüyor hayat seninle
Bir buklede olsa sevincin

Son durakta indir beni Arkadaş! ...
Yanıma hüzünü alarak, sevinci arkamda bırakarak.
Karanlığa pervasızca dalarak.
Son durakta indir beni! ...

Sırtımda sadece gömleğim olsun.

Bir akşam vakti indi üstüme şehir,
Gölgeler uzadı, kuşlar sustu.
Unutulmuş bir masalın cümlesi gibi
Yarısı eksik, yarısı fazla

Bir ayna mıdır dünya, yoksa puslu bir perde mi?
Her baktığımda başka bir yüz gösteriyor kendini.
Dokunsam kayıyor, konuşsam susuyor,
Gerçek dediğimiz şey, belki de en büyük düş oluyor.

Göz kamaştırır vitrinler, ama içi boştur çoğunun,
Gülüşler ezberlenmiş, selamlar hesaplı.
Bir gül verilir, ardından diken saklanır,
Gerçek sanırsın, meğer bir gösteridir yapılan.

Her şey yerli yerinde gibi görünür uzaktan,

Sus dediler,
gökyüzüne bile seslenemedim.
Dilimin ucuna kelepçe vurulmuştu,
rüyalarımda bile bağırmak yasaktı.

Kaldırımlarda hüküm giymiş ayak izleri,