Mustafa Kemal Paşam Şiiri - Mustafa Alpar

Şimdi düşlerimizde,
Yaşattığımız bir çocuk var.
Elinde sapanıyla,
Tarlada kuş kovalayan…
Küçük bir baraka yapıyor,
Dağın yamacına…
İçine baba hasretini,
Yüreğini koyuyor.
Çocuğun gözleri:
Karanlığa düşen kış güneşi...
Gözleri, üç yanı cennetin habercisi

Yetim konmuş tarafıyla,
Uyanıyor sabahlara…
Ölen ağabeyinin kaderi,
Masal oluyor ona;
Bir Rumeli şehrindeki,
Sahipsiz gecelerde.
Bazen kaderine,
Bazen annesine küsüyor,
Alıp başını gidiyor başka şehirlere.
Bambaşka bir hayat,
Kurmak için kendine…
Koskoca bir yürekle,
Adım adım yürüyor…
Karanlığı delen,
O benzersiz bakışlarıyla…
Yetim yanını doldurmak için çıktığı yolda,
O aslında:
Bir memleketin kaderini çiziyor.

Şimdi yüreğimizde yaşayan,
Bir komutan var.
Nice savaşlar görmüş,
Nice ölüm bilmiş…
Ama tüm memleket,
Kaybetmeye razı olsa da,
O, açlıkta ve umutsuzlukta ki
Çaresizliği silmiş.
Cehaletin önünde durmak,
Ne kadar zor olsa da,
O bir karış topraktan bile vazgeçmemiş.

Sağlığını, ömrünü bile
Hesapsızca heba etmiş.
Ama kuru bir çölde,
Nice fidanlar yeşertmiş…
Vücudu düşmana değil,
Yıllara yenilmiş.

Ve o kara gün,
Gelip çatmış tepemize…
Bu millet kimse için,
Böylesine ağlamamış,
Yürekler hiç böylesine,
Derin kanamamıştı.
Ama keskin bakışlı adam,
O büyük komutan!
Geride güzel, geride apaydın
Günler bırakmıştı.
Ve biliyorduk ki:
Herkes için bitecekti yaşam,
Ama biz seni bitiremeyiz,
Mustafa Kemal paşam!