BAHARLA BİZ 24.03.2014
Bahar bahçede bekliyor
Güneş yeşile gülüyor
Dallarda rüzgâr sallanıyor
Kuşlar türküler söylüyor
O’NSUZ HAYAT
Bir sonsuz rüya değil gördüğüm, bilirim.
Açılmış elime uzanmayacak o el
Yumsam kirpiklerimi yine göreceğim
Görmezden gelemem simasını, bilirim
1970 li yıllar Anadolu da bir küçük şehir, kendi halinde insanlar işinde-gücünde. Herkes biri birini iyi-kötü tanır. Anadolu geleneği’dir komşu komşuya yardım eder, derdine ortak olmaya çalışır. Birbirinin kusurlarını, hatalarını hoş görmek adetlerindendir. Şehrin en sesli çarsısı demirciler çarsıdır orada bakır leğen, semaver, kazan, yemek kapları yapılıyor, eskiyen kaplar kalaylanıyor. Ustaların bakıra çekiç vuruşları bile düzenli, ahenkli sesler çıkartır, şehirde yaşayanların bazıları bakırcı ustalarının yaptıkları işleri görmeye özellikle seslerin ahengini dinlemeye gelirlerdi.
Bakırcılar çarsının girişinde bir de çeşme vardır, suyu Akdağ’dan gelir, yazın buz gibi, kışın ise ılık akardı. Çarşının karşısında şehrin ana caddesi iki şeritli biri geliş biri gidiş o caddeyi şehrin içinden geçen otobüsler köylerden gelen minibüslerle beraber faytonlar paylaşırdı.
Yeşilırmak’la bakırcılar çarsısının ortasında bedesten vardır ki asırlık tır. Üç giriş çıkışıyla içerisinde yılların esnafları çeşitli mağaza dükkân işletirlerdi. Bedestendeki esnafların en tanınmışı manifaturacı Memduh hocaydı, Memduh hoca görmüş geçirmiş ağır başlı şehrin saygı duyduğu, esnafın sonsuz güvenini kazanmış emekli öğretmendir. Hoca demelerinin sebebi emekli öğretmen oluşundandır. Memduh hocanın manifatura mağazasına gidip gelmeye başlayan dilenci, çarsı esnafının dikkatini çekmeye başlar. Hatta dilenci bazı günler mağazada oturur yemek yerdi. Memduh hoca dilenciye ayrı bir ilgi gösteriyordu sanki.
Dilenci nereden gelmiştir, kimdir kimse tanımıyor Memduh hocanın mağazasına sık sık gelip gidişi hocanın onunla ilgilenmesi dikkatin çekilmesine neden oldu.
Ama Memduh hoca yanlış bir şey yapmaz vardır bir bildiği diye bedesten esnafından soru bile soran olmadı. Çünkü Memduh hoca şehirde bir ilkokulun yapılmasında çok emek harcamış şehre okul kazandırmış biridir.
YEMEK YEMEYEN DURU
Duru Ada hiç yemek yemiyormuş, üstelik yemekleri de beğenmiyormuş. Annesi de bu duruma çok mu çok üzülüyormuş.
Annesi Duru Ada yı yemek yememesine çare bulur diye bir gün yengesinin evine götürmüş.
-Duru’nun yengesine demiş ki, bak Gülsüm yengesi Duru Ada yemek yemiyor. Sen Duru yu, Duru da seni çok seviyor, Duru senin dedikleri yapar belki sizin evde yemek ayırmadan yemek yer, onun için Duru yu sizin eve bırakıyorum Duru sana emanet demiş, Duru Ada yı yengesinin evine bırakıp gitmişşş..
RÜYALARIMDA Kİ CANAN
Rüyalarımda ki gül canan
İçimdeki dumansız yanan
Beni deli divane sanan
SANA SAYGIM VARDIR
Herşeyi boş verip
Bilirim buse almayı anılardan
Bilirim okşamayı hayalini ya
Bilesinki gözümde karadır
Gitme
Burada kal diyorsun
Bir de benim için yan diyorsun
Bu güzel de, beni seviyor san diyorsun
Dünyalarımız ayrı, rüyalarımız ayrı bilmiyorsun..
Bu sokaklardan
Bu caddelerden
Hep başkaları geçiyor
Hep başkaları önümden..
Bu köşe başlarından
SEN BENİM SEVDİĞİMSİN
Yemyeşil ovaların içinde
Kızıl gelikcikler sensin
İlkbaharda süslenmiş dağların
Sarılara bezenmiş çiğdemi sensin
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!