Mustafa Hamiş Şiirleri - Şair Mustafa Hamiş

Bu günlerde ben dertliyim,
Tutmuyor bedenim elim,
Kararır görmez gözlerim,
Sızlayıp gider kaderim,

Korkunç gördüğüm düşlerim,

Dalgaların sevda türküleri söyler,
Selam verir köpüklerine güneşler,
Rüzgar sana söyler türküler,
Köpür yine Akdeniz.

Sana aşık oldu Barbaroslar,

Her nereye gitsem gelen kadersin,
Sürülmezki elden ele süresin,
Ya bir fincan değil yada bir kahvesin,
Vurulmazki taşa çalıp kırasın.

Tatlı canım cezada gönlüm ırakta,

Baktım çevremde kimse kalmamış,
Evleri barkları hep yanmış,
Duvarlarında kalan taşlar yıkılmış,
Bir gün derlerki Mustafa ölmüş.

Tek tek saydım isimlerini,

Moğolistan sibiryada yiğitliğini söyleten,
İstanbulda gemileri karadan yürüten,
Kalelerin burçlarına bayraklar diken,
Düşmanları karada denizde ezen,
Biz neydik ne olduk.

Ne adamlar gördüm bu dünyada, Araba ev her şey onlarda, Şan şöhret ağalık paşalık bunlarda, Ne adamlar gördüm. Yanında çalışan insanları soydular, Sabah akşam aç koydular, Helal haram demeyip yuttular, Ne adamlar gördüm. Irzı namusu ortaya attılar, Para için dünyalarını sattılar, Boğazlarına kadar pisliğe battılar, Ne adamlar gördüm. Sandılarki hayat bundan ibaret, Konuşulan sözden almadılar ibret, Attıkları her adım etti nefret, Ne adamlar gördüm. Ölüm nedir bilmezdi onlar, Dünyanın pisliğinden çıkmadı bunlar, Meyhane bar dolaşırdı şunlar, Ne adamlar gördüm. Bir gün oldu tabuta kondular, Her şeylerini dünyada bıraktılar, Ömür boyu cehennemde yandılar, Ne adamlar gördüm. Mustafa der ki dünyaya aldanma, Öbür alemde ne olur yanma, Her yapılan kötülüğün başına konma, Ne adamlar gördüm.

Ben nasıl sevmem onları, Eşim bana vermiş dünyaları, İstemezdim bağları,sarayları, Tek hedefim okutmaktı çocukları, Çeker giderdik yoklukları, Nasıl sevmeyim ailemi. Hanımım vermişti bana desteğini, Belli etmezdi çektiği dertlerini, Bizlere yansıtırdı sevgilerini, Çeker giderdi kaderini, Düşünür dururdu evini, Nasıl sevmeyim ailemi. Çocuklara belli etmezdik yaşananları, Güzel göstermekti olayları, Unuturmuyuz zor geçen akşamları, Uyku uyumadığımız sabahları, Eve gelen icraları, Nasıl sevmeyim ailemi. Ben onu sevmezmiyim, Zor günlerimde onu beklerim, Her şeyim olmuştu çocuklarım, Onlara canım gibi bakarım, O benim hanımım, Nasıl sevmeyim ailemi. Çekilen sıkıntıları belli etmezdik, Biz onları severdik, Günlerce yokluk çekerdik, Kötü günleri onlara söylemezdik, Hiç bir zaman gülmezdik, Nasıl sevmeyim ailemi. Eşimle birlikte çok ağladık, Kalmadı hiç birşey satmadık, Hiç kimselere bildirmezdik, Nice bayramları yaşamadık, Sabahlara kadar duvalar yaptık, Nasıl sevmeyim ailemi. Sonunda okudu çocuklarım, Üçüde oldu öğretmenim, Dünyalar sanki benim, Yanımda kıymetlidir eşim, Mustafa der gelmesin o günlerim, Nasıl sevmeyim ailemi.

Çoştu gönlüm onu tutamam,
İçimden geçenleri hiç soramam,
Vallahi bu diyarlarda duramam,
Çeker giderim.

Arkama bakmam hiç dönmem,

Havada kara bulutlar,
Gidenler hiç gelmiyorlar,
Bağlanı verdimi yollar,
Gurbete düşenler ağlar.

Çıkarmı kara dumanlar,

Dağlar içimdeki sızı,
Gelin gidermi o kızı,
Silinmez gönlümde izi,
Sana bakarmı gözlerim.

Kalbime saplanır bir ok,