Bir feryat kopuyor Ortadoğu’da
Müminler ağlıyor, herkes bihaber
Kanı, barutu, âhı çeken vücuda
Kayıtsız kalıyor, görmüyor gözler
Her evde çığlık, her kubbe yıkık
Gün sökmek üzere
Gönül dağlarımın ardından
Lakin ben hep gecedeyim
Hep karanlık iklimlerde
Gidip gelmekteyim
Ruhum bende değil, bilinmez ki hangi dönemeçlerde
Ya cennette bir meyvede ya cehennemde kor üstünde
Ölüm; gidişlerin belirsizliği
Ölüm; yolun yokluğu değil
Ölüm; ruhların ebediyeti
Ölüm; sonlardaki son değil
Yanlıştasın her an
Bilmeden yürüyorsun yolunu
Susuyorsun aniden
Haykırmadan sevdanı
Bitirmeden günahını
Ne ağlamak gelir içimden
Ne haykırmak boşluklara
Susmak en iyisi
Çaresizlikte sürünürken
Yahut ıssız bir köşe başında
Don tutmuş vücuduna
Zaman huzursuzluğu vuruyor
Dünya kıyamete gebe
İnsanlık Son'u yaşıyor
Ruhlar ölümsüzlüğe hasrette
Günahlar doyumsuz haz verir arsız kalmış nefsime
Sonrası perişanlıktır hep, utanç vurunca yüzüme
Bir başlangıçtır doğum
Zamanın ilk safhasında
Dertlerin, kederlerin
Bir dizi olup
Bir yumak olup
Yürekte tutuşmasında
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!