Musa Dedenin Bastonu Şiiri - Faik Danışman

Ne vakit kırlangıçlar dizilse telefon tellerine
Kavun kokusu olurdu Musa dede
Ne vakit bir ezan okunsa
Bir kıble bulurdu görmeyen gözlerine

Ne zaman bir yaşamak düşünse ölüme yaslanırdı
Bilmezdi ölümün ondan daha fazla korktuğunu
Ne vakit Hüda’yı ansa küçük gözleri yaşlanırdı
Bilmezdi yanaklarına düşen damlaların cennet koktuğunu

Kumdan kalelerimizi bozup dinlerdik en kutsal anlarını
Ölümü gelmiş kelebekler gibi azığına dikerdik sahte gözlerimizi
Bir parça kavun
İki salkım üzüm
Müdavim hırsızlığımız bölerdi mutlu son masallarını

Bitmezdi dağ öyküleri
Anlattıkça büyürdük
Büyüdükçe anlardık
Bir solukluk hayat ama onurlu
Yürüdüğü bir kare alan ama gururlu

Durmadan anlatırdı;
Boynuzu ağaç gövdesi ceylanların çığlığını
Adını bilmediği neslini yitirmiş vahşi hayvanları
Çakalları, kurtları
Sınır boylarında gizlice geçilen tüm yolları
Gülerdi anlatırken
Bilirdi şimdi her köşe başında satıldığını
Gökkuşağı tonunda ipek şal kumaşları
Uğruna canlar yitirilen tütün kaçağını

İnsanların yüzünden siyaha boyanan bir taşa
Sonsuz bir vefayla sunmuştu bağlılığını
Ve ona tavafa giderken kaybetmiş sol bacağını
Ne vakit bacağına dokunsa kırlangıçlar ağlardı
Ne vakit duaya dursa ılık bir yağmur yağardı

Musa’ydı adı
Ne İsa’yı tanıdı
Ne Musa’ya inandı
Muhammed’i zikrederken can verdi

Ondan geriye sahipsiz kırlangıç yuvaları
Alnına dualar okuduğu dağ çocukları
Ve bahtsız kadınların sırtını sıvazlayan bastonu kaldı