Murat Ağır Şiirleri - Şair Murat Ağır

Sen,
Söylenecek ne varsa söyledin.
Söylerken zorlanmadın ama
Duyduğumda zoruma gitti tüm söylenenler.
Ağır geldi bu yüreğime.
Ben,

Dün dost sohbetinde geçti adın.
O zaman anladım,
Seni hala unutamadığımı ve arzuladığımı.
Yüreğim deli gibi çarpmaya başladı o anda.
Ve tutamadım gözümden dökülen bir damla yaşı.
İşte,işte o zaman anladım,

Senden başka yok dayanağım.
Senin kokun, senin sesin, senin tenin...
Dipsiz bir kuyuya düşsem,
Senin ellerin uzanıyor.
Karanlık gecelerime ışık oluyor gözlerin.
Ne zaman üşüsem,

Ben istemedim bunu
Muzip bir çocuk gibi
Gözlerimin içine baka baka
İtiverdin beni yalnızlık dene batağa
Düştüğüm yerde saplanıp kaldım
Üstüm başım sensizlik şimdi

Var mısın
Benimle okyanuslara açılmaya?
Sonunu düşünmeden, özgürce…
Sadece sen ve ben…
Var mısın
Azgın dalgalarla boğuşmaya?

Bak anne;
Yine kan revan içindeyim.
Ellerimde onun son dokunuşunun izi var,
Avuçlarımda durur hala sıcaklığı.
Yüreğimde açtığı yaralar…
Yüreğimde aşk acısı…

Şizofreni bir sevdayla sevdim seni.
Kim sorarsa-nasılsın-diye, cevap hep aynı: benn, iyiyiz.
Hep tek kişilikti odam, tek kişilikti masam,
Ama hep ikimiz girdik o kapıdan içeri,
Hep iki tabak, iki bardak koydum masaya.
içimde, taa derinimdesin, ama yoksun yanımda.

Bir yola çıkmıştım seninle.
Sen varsın diye gözüm kapalı yürüdüm.
Ne fırtınalara aldırdım,
Nede önüme çıkan engellerde yıldım.
Sadece yürüdüm, Sen varsın diye.
Şimdi gözümü açtığımda

Benim adım yalnızlık. Çekip gidiyorum buralardan. Anladım artık, Yer yok bana bu sessiz kalabalıkta. En iyisi, baş başa kalmak kendimle… Bazen, sessiz bir gecede bulurum kendimi, Bazen ıssız bir çölde, Bazen de yalnız başına ağlayan kadının gözyaşında... Ne ben durabilirim kalabalıkta, Nede o barındırır beni yanında. Yan yana olsak ta, Biz iki zıt kutuplarız aslında. Onun adı kalabalık, Benim adım yalnızlık nede olsa...

Ne güzel olurdu şimdi
Binip bir trene gitmek...
İndiğim durakta beni karşılaman
Sonrayı beklemeden, hemen orada
Kimseye aldırmadan sarmak seni...
Ve seni sararken,