Mumları Ne Zaman Yakacağız?

Bu şehrin ışıkları, suların üzerinde oynaşıyor
Yalın yürek bir kadın senin gibi
Ve bir köşe bulsak üç kadeh demlenecek
Boğazıma vurur her bir kadehin dibi
Birkaç sözden ibaret ne varsa görülen hor
Yarı şeffaf laflamamızda sorgu sual yok
Gecenin ayazında varıp gidemediğimiz
O meşhur edirne bayırında sabahlamak zor
Elim ayağım buz kesilmiş, halbuki kıssam çok
Muktesit zamansa önümde su gibi akıp gidiyor…
Martı çığlıklarını boğar vapur sirenleri
Yüzünü haydarpaşa garına vereceksin
Bağından kovulmuşlar gibi bir şeylerden vazgeçerken
Terk ederken toprağını yalınayak karış karış
Burgazın cüssesinde açtığım yaralar derin
Her zaman yaptığım gibi eli boş dönmek
Akşamdan kalma o soysuz karanlığa mana arayış

Sanki daralan dört duvarın uyutmuyor
Hayatıma kastı olan bir ilkbahar çiçeği
Nedendir beyazlığı hiçbir vakit kir tutmuyor
Yol yordam bilmez, belli belirsiz geleceği
Kim bilir burnundan soluduğun her an
O kahve tadında kahveye çalan gözlerin
Çinli bir savaşçının okunda kıvılcım çakan
Bulduğun her boşluğa karaladığın sözlerin…
Esasen geçmişi defnettikçe yaşıyorum
Tuhaftır, ne zaman laflayacağız suna
Her fısıldayışımda yarı firari küskünlüğüne şaşıyorum
Ben ıslığındaki rüzgara sövüyorum, o bana
Ne içersem burnumdan geliyor
Vücudumu kaplayan bir kahır, irice simsiyah bir kahırdır
Alamadığım kendim bir duvar, vakitsiz ketum ve sağır
Sen ateş kusan bir volkan gibi hırçın
Yarı mahcup sedasız gecenin kokusu ağır
Ve marmara akşamının melteminde söyleniyor deniz
Ve yine içimizi kemiren ayrılık korkusu ağır
Ve yine hislerimde kıvranacağım kimsesiz
Tenhalığında loş sokaklar geceye mahsus
Ve uğultusunda bir benim kalan mahsur
Kimi zaman takatim olmaz konuşacak
Yağmuru yemiş toprakta ekin tarlası sakallarım
Acısı suratında tomurcuk, diken ve yalan olur
Birkaç ukala bira şişesi balayı yaşasak
O ‘parlament’ adını verdiğimiz müsellim yolunda
Sen beni arayıp sordukça keyfim yerinde
Tuhaftır, mumları ne zaman yakacağız suna?