Mum Şiiri - Eray Bayındır

Seni sevmek,
Aralık yağmurlarında ıslanmak gibi.
Biliyorum hasta edecek beni.
İliklerime kadar üşütecek.
Ama yaşadığımı hissettirecek.

Sıcak yaz günleri gibi rahat değil.
Ya da bir sobaya ellerini uzatmak gibi,
Değil.
Buz gibi.
İçimi yakan bir soğuğun var.

Bu yağmurun altında bir mum yaktım.
Adı umut.
Islanıyor, savruluyor.
Ama sönmüyor.

Tüm gerçeklere inat,
Soğuğundan koruyor beni.
Umut mumunu yaktım,
Damla damla döktüm yoluna.

Geleceksin biliyorum.
Yaz yağmurlarında,
Umutlarımın arasından,
Çıkıp geleceksin

Çünkü yorgun ruhunu,
Kırgın yüreğini,
Sadece benim mumum ısıtabilir.

Nerden mi biliyorum?
Biliyorum işte.

Ya kalbim ‘’Sen’’ diye atarken,
Ya da bir mezar taşında kuşlar ‘’Sen’’ diye öterken.
Geleceksin.

O gün tüm dünya susacak.
Zaman duracak.
Yıldızlar etrafımızda dönecek.
Yağmurlar alkış tutacak bize.

Derler ki gecenin en karanlık vakti,
Güneşin doğmasına en yakın andır.

Gözlerin ki kaderin sevdaya ahdi,
Günlerin örtündüğü kara yorgandır.

Sen ki kaybolduğum tek vadi,
Bana gelmen ise şafağın söktüğü andır.