Müjde Uzun Şiirleri - Şair Müjde Uzun

Bir sızı çöker ansızın içerine,
yalanların,zaafların,boşvermelerin doğurduğu.
Arkana dönüp baktığında ya kayıplar verirsin incinmiş,
Güvenleri yitip gitmiş,
Ya da yeni yaşamlar bulursun,
Kaybettiklerine eş olamayan.

Kimeydi,sana mıydı tüm şiirler!
Senin yüzlerini görmüşken,neden kaçmadım ki senden.
Bana mı düşmüştü seni mutlu etmek,
Bana mı kalmıştı sana dost olmak,
Bana mı görevdi seni sen yapmak.
İyileşmedi ruhun bölündün başka senlere büründün.

Beddua nedir bilmezdim,
Şimdi bir türkü gibi söylerim.
Bu kadar isyankar olmazdım,
Şimdi kızgın lavlardan da öteyim.
Ben dostu candan te bilirdim,
Şimdi kaypak bilirim.

Sel bastı gönlüme,bir türlü kurumak bilmiyor.
Nem tuttu,geçmek bilmiyor.
Sevgim sıkıştı kaldı,özlemim coştu dura kaldı.
Sustu dilim kelimelerim kanatlanıp kaçtı.
Sıkıştık iki ruh gibi kederlerimiz bize kaldı.
Şimdi kedi gibi sindim sobanın yamacına,

Amansız bir özlem feryat etti gönlümde,
Bakıp dururum resimlerine...
Hüzünlenirim canımdan can kopmuşçasına,
İnanmak zor gelir vefasızlığına!
Ama yine de sevdim her halini.
Atamadım seni,kendime yakıştıramadım!

Düşünceler,
Kelimeler, akıyor da dudaklardan...
Kim ne kadarını gerçekleştirmiş!
Kendini kandırmayı kabullenmiş kimileri,
Kimileri güzel konuşmayı sanat edinmiş,
Ama insan olmayı...!

Bir gün yakarsa ellerim seni,
Savurursam acımasızca deli rüzgarlara,
Yalnız koyarsam en çıkmazlarında,
Düşmanın kirli ellerine terk eylersem seni,
Yalanlarla karartırsam aşkla seven yüreğimi,
Sevgiyle coşan yüreğim puslanırsa ansızın,

Bizi nasıl büyüttün annem?
Daha sen ondördündeyken, vermişler ellere,
Rüyanda görmüşsün,kara duvağınla gelin gittiğini.
Yine rüyanda anlamışsın bahtının karalığını...
Vermişler seni zorla o adama!
Bizi nasıl büyüttün annem?

Yüreğime akıyor varlığın,
Yokluğun yanımda sarıyorum onu sıkıca,
İşliyor,büyüyorsun her bir zerremde,
Kormak yok,yaşamak var her bir anı seninle,
Git dersen giderim acı verse de,
Sen yeter ki üzülme!

Davacıyım Hakim Bey Bu Hayattan!
Yaşamı Zehirleyen Bu İnsanlıktan,
Bu Acımasız İnsan Soyundan…
Ne De Nankör Oluruz Biz;
Kıymet Nedir Bilmeyiz.
Yaparız Yapacağımızı Pişmanlık Duysak Da,