Muharrem Ertaş'a Şiiri - İbrahim Düğer

Misafire karşı güleçdi yüzün,
Kulağımdan gitmez o günkü sözün,
Merhaba dostlarım hanemde sizin,
Diye bize hürmet etti Muharremim.

O söylerdi bozlakların hasını,
Açar idi kulakların pasını,
Aydost diyen ince yanık sesini,
Dostların duymaya geldi Muharrem.

Neşedine öğretmendi pederi,
Hiç bitmedi gamı ile kederi,
Perişanlık ozanların kaderi,
Derin deryalara daldı Muharrem.

Bağbaşında mahallenin kenarı,
Ordan akar türkülerin pınarı,
Neşedin babası bozlak çınarı,
Dertli uzun hava çaldı Muharrem.

Derli idi deşmeyin bu yarayı,
Yoktu zaten koksu ile sarayı,
Fakir idi bulamazdı parayı,
Issız viranede kaldı Muharrem.

Garibin elinden kimse tutmadı,
Bestesini para ile satmadı,
Neşet harçlık saldı ama yetmedi,
Yasarken perişan oldu Muharrem.

Eşek ile köy köy gezip dolaştı,
Ozanlığın zirvesine ulaştı,
Garibim hep yoksullukla dalaştı,
Yoksulluk içinde oldu Muharrem.

Sağ iken el sürmek kimin haddine,
Emanet etmedi gendi ceddine,
Sazı verin dedin Hüsamettin’e,
Sen ölünce Cemal sattı Muharrem.

İbrahim der doldurmadın destini,
Dostlarına serdin gönül postunu,
Kırşehir dikti ya senin büstünü,
Ölünce kıymetini bildi Muharremim.