Muhammet Ayaz Göler Şiirleri - Şair Muha ...

Kimler kaldı gerilerde
Hüzün rüzgarı esercesine,
Özlem vuruyorum eskilere
Bilmem kaç yerden kaç kere.

Denizler dalgasını vurur sertçe

Her akşam Güneş’in batışı
Aklıma seni getiriyor hep
Yazıyorum hece hece şafağa adını
Rüzgâr götürüyor sol yanı mı
Umudum var bir ışık yanmalı
Nedir bu aşkın acısı

Aşk bir çocuktur. Dur dersin durmaz. Sus dersin susmaz. Otur dersin oturmaz. Yani yaramazlıktan başka bir şey bilmez. Lâkin gönüle bir kondumu, git desen bile gitmez. Çünkü insan aşık olmuş oluyor. Ve sonra aşk bir meseleye dönüşüyor. Oysaki aşk bir mesele değildir. Çocuk olduğumuz için bize mesele gibi görünüyor. Bana göre aslında aşkın meseleye dönmesinin sebebi; gerçek dostluk, güven, yol arkadaşlığı gibi düşünceler olmadığı için aşk bir mesele oluyor. Yanınızda sizle olmak istemiyen, sizle günleri, mutluluğu, güveni, yol arkadaşlığını, tatlı bir gülüşü, hayallerinizi, sohbetinizi, nefesinizi, güller kadar güzelliği, içinde var olduğunuz dünyayı...gibi düşünceleri paylaşmak istemiyorsa sevdiğinizi, ikna etmeye gerek yoktur. Sevdiğiniz bunları bilirse mutlaka size gelir ve gelecektir . Yoksa mesele ortaya çıkar. O meselede hiçbir suçu olmayan aşk olur. İnsanlar dinlemeden, düşünmeden, bir şans vermeden evet demek yerine, hayır demeyi çok iyi bilirler. Evet demeyebilirler de diyebilirsiniz. Lâkin ben, ortaya koymuş olduğum düşüncelerimi bilinler, evet diyeceği için onlara bir şey demiyorum. İşte bu noktayı insanlar bilmediği için, aşk büyümüyor ve çocuk gibi kalıyor. Bu yüzden diyorumki aşk bir çocuk. Ve hâlada büyümeyen bir çocuktur.

Aşk dediğin; bir kapı önünde beklemekle olmaz. Sevdiğini sürekli, bir kapı önünde beklemek, acizlikten başka hiçbir şey değildir. Âşk-ı bu şekle benzetmeye kalkmayacaksın. Sevdiğini, bir kapı önünde değil, hiçbir yerde beklemeyeceksin. Sadece gönlünde bekleyeceksin. Çünkü aşk dediğin; kapı önünde değil, gönülde çiçek açar ve soluncaya denk sevdiğini bekler. Lakin gönülde açan bu çiçek ise, sevgisi asla solmayacak olanlara gülümser.

Aşk; ne güzel olmak, ne çirkin olmak, ne yakışıklı olmak ve nede tipsiz olmak değildir. Gözle görüp, içini okumadan yani bilmeden sevmek aşkın en saf yoludur. Etrafıma bakıyorum ve sevgilisi olanlar veya sevgilisi olmayıp sevenler için bu çümleleri rahat bir şekilde kurabiliyorum. Çünkü neden sevgili oldunuz diye veya neden sevdin diye sorduğumuzda verilen cevaplar aşk için yetersiz kalıyor. Tıpkı bir çocuğun oyun oynamasına benziyor. Ve gittikçe aşk bu hale dönüyor. Seviyorlar, çıkıyorlar ve bir müdden sonra sebebsiz yere ayrılıyorlar. Bir başka şey ise. Bir erkek veya bir kız, çok seviyor teklif ediyor karşı taraf kabul etmiyor. Bir şans vermesi gerekirken vermiyor. İşte aşk budur. Aşk kendini sevende belli eder fakat sevileni bir terettüt içine sokar. Sevilen, gönlüne değil de, sağına soluna sorar ve hayır cevabını verir. İşte tam bu nokta aşktır, gerçekten seven birisi için. Ne diyor Nazım Hikmet, "Gelmiyeceğini bile bile beklemek saflık değildir, aşktır" diyor. Bende diyorum ki; "Seni sevip, hayır diyeceğini bile bile sana gönlümü açıp bekliyorsam aşk değilde, nedir?" Diye soruyorum. Aşk, gönüldür. Vazgeçilmeyecek su ve aştır. Kos koca bir okyanustur. Küçüçük yürek sandığımız aşk, en büyük dünyadır. Her şey orda gerçekleşir. Hani derlerya aşk siyah ve beyazdır diye. İşte burda ne siyahlığı nede beyazlığı bellidir. Sadece renksiz bir aşk olup bekler. Sahibine kavuşunca tüm renkeler aşktır zaten. Kısacası bir emektir. Olmayınca yürekleri yakan bir ateşdir. Olunca gönüllerde gezen bir sultandır. Fetihler yapan padişahtır. Her şeye renk katandır. Kaderde yazılan ve gönüllerde kıyılan nikahtır, aşk. Bende aşk böyledir ve böyle tanımlanır. Aşk, insana nefes gibi bağlanır.

Dost olur sana yalnızlık,
Oturursun bir bankta,
Bakarsın gelen gidene,
Beklersin birisini,
Tıbkı benim gibi sevince.
,,.

Hadi gel desem gelir misin?
Akan göz yaşımı dindirir misin?
Yarası var gönlümün tabibi sensin,
Rızanı verde gülüm iyileşiversin.
Ufuklarda ikimizin adı yazılıversin,
Nerde görsem güzeller sultanı sensin,

Uçtu gönlüm yar geldi denilince
Kanat taktım bu deli gönlüme,
Yağmur oldum yağdım seninle
Sensiz asla dalmadım hayallere,
Ey sevdiğim, yoksun ki içinde.

Eğer ki bir insanın gönlü aşıksa ve o aşık olduğundan yani sevdiğinden engelleniyorsa sevgisi güçlenir. Güçlenen sevgi aşkı yaşatır. Yaşayan aşk büyür ve iki gönlü bir araya getirir. Birlik, huzur, mutluluk, en sonunda bir aile yapar. Aşk budur. Aşk kıymet bilmekle olur. Yoksa seviyorum deyipte sevdiğine kavuşmak kolay olsaydı, adı aşk olurmuydu. Aşk yeri gelir acı olur, yeri gelir tatlı olur. Herkes sevdiğine kavuşsaydı aşk dergah yerine, yıkık bir viranhane olurdu. Dergaha hiç kimse paldır küldür giremez. Lâkin yıkık bir viranhaneye herkes girer. Bazen diyorum; aşk kavuşamamanın adı olsa gerek. Yani acıyı yaşamak demek. Bazende diyorum ki; aşk kavuşmanın adı olsa gerek. Yani tatlıyı yaşamak demek. Bu ikisi varsa aşk vardır. Biri olup biri olmuyorsa asla aşk olmaz. Sevgi olur. Yani sevdim olur. Kısacası aşk için önce sevmek, sonra o sevgiyi güçlendirmek gerek. Engellere karşı savaşabilmek. Kıymetli bir temel yapabilmek. Ve daha sonra sevdiğinin şu sözü ile; bu gönül beni gerçekten seviyor. Artık pes ediyorum ve bu sevgi ile yaşamak istiyorum diyecek ki zafer kazanılacak. Yaşanılan acı gitsin yerine yaşanması gereken tatlı gelsin. Ve artık aşk başlasın. Dünya mutlu bir cift görsün. Hoş geldin ey aşk diyerek gönül kapısı açılsın. Bende geldim sana işte böyle. Dermisin, demezmisin bilmem. Ben dedim dünden sevdiğim sana. Hoş geldin ey aşk, gönlümün kapısı açık bak. Gel artık gir şu gönlüme. Boş kalmasın taht. Sultanı sen ol. Emirler yağdır bana. Ben, çalışan bir köle olayım sana.

Sen benim dalımda kalan son gülümsün
Atamadım,
Sen benim esen son rüzgarımsın
Dokunamadım,
Sen benim yaşantım olan son çiçeğimsin
Koparamadım,