Sen gittin gideli,
İstanbul ağlıyor.
Her yer sırıl sıklam,
Sokaklar viraneli sessiz,
Donmuş, esmiyor rüzgar,
Ay'dan, yıldızlardan,
Dumanlıdır benim dağlar aşam
Koşup sevdiğime nasıl kavuşam,
Bırakın beni yana yana tutuşam
Ellerin oldu o yar dayanamam.
Çok sert esiyor bugünün rüzgarı
Bembeyaz bir şehrin içindeyim
Sanki ağır ağır yağan bir kar tanesiyim,
Hafif hafif, tane tane düşüyor gibiyim,
Sensiz dört bir yanım, kar tanesiyim.
Sabahın soğu üşütür beni dayanamam,
İçine düştüm, toprağımı kazdılar
Ay ışığında denize tohum saçtılar
Değirmen çarkı gibi oldum
Feleğimi bin yerden buldum
Belki bunlar o kız içindi
kaybolan çocukluğumun sonunda
Ben seni görünce içimde fırtınalar koptu. Sanki yıllar gibi tanıyordum seni. Kalbim sana merhaba demek istiyordu. Hiç görmediğim fakat hayal ettiğimsin. Kıvılcımlar aleve dönüşmüştü gönlümde. Güzel gözlerine aşık oldum. Tatlı bakışına, beni büyülüyen saçlarına, Muhammet deyişine, ismine, bir türlü anlatamadığım o güzel gülüşüne aşık olmuştum. Öyleki sana baktıkca çevremde olan biten her şeyi unutuyordum. Ay gibi parlayan yüzüne, güneş gibi sıcaklığına, yıldız gibi parlayışına, su gibi saflığına, özlem kokan kokuna, dünyanın, güllerin, her şeyin senden almış olduğu güzelliğene aşık oldum. Kısacası sen olmayınca, benim olmayacağımı anlayınca aşık oldum ben, sana. Lütfen sende beni artık anla...
"Artık benim kaderim sensin.
Kaderim olmaya razı gelirmisin? Bilmiyorum."
Malatya'm, benim güzel sevdam
Beydağından sana bakarım,
Bürünmüşsün yeşilliklere
Göz kırpar durursun gizlice,
Sultan harası, Yazıhan ovası
Sırasıyla dikilmiş kayısı ağacı,
Geçiyorum adım adım Toroslardan
Akışını izliyorum Göksu ırmağının,
Doyulmuyor kokusuna güzel yaylanın
Şu yokluğumu Mersin ilinde arayın.
Zümrüt olan bahçelerine çiçekler ektim
Özlemek diyor yazarın biri. Evet özlemek, benim için iki türe ayrılan bir kelimeden bahsediyor. Çünkü ben özlemeyi iki türüne göre ayırıyorum. Bilirim herkes bir şeylerini özler. Başta ailesini, geçmişini, dostlarını, akrabalarını kalbindeki sevdiklerini, sıradan bir özlemektir bu. Bende böyle özlüyorum. Özlemek herkes için bu olabilir. Fakat benim için “çok özlemek” diye gizli bir kelime vardır. Herkes bunu yapa bilir mi, bilmem. Ben yapıyorum. Daha doğrusu yapmak zorunda kalıyorum. Buda, bende şöyle bir zorunluluk oluyor. Yanımda olmasını istediğim, bende ki yerini doldurmayan “kalbimde bile hayali olmayan” birini çok özlemektir bende gizlenip, beni zorunlu koyan.
Üşüyorum bu yaz aylarında,
Ateşlerde yüreğim yansada,
Üşüyorum yinede üşüyorum,
Sanki bir buz bağı dolu içim,
Unutur oldum her şeyi,
Yavaş yavaş atar oldu nabzım,
Yine esiyor deli bir rüzgar
Savruluyor o güzelim saçlar,
Parlıyor Güneş ışığında
Sarı sarı küçük kıvırçıklar.
İstemez-miyim ben, üzerime
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!