Muazzam Yalnızlık Şöleni

Kelimelerimin yetmediği bir hâl bu,
Zihnimde yankılanan yitik ezgiler gibi.
Yitik ezgiler, kayıp dizeler…
Dilimden dökülen anlamsız, saçma sapan cümleler dizgisi.
Karışık aklıma,
Saçım başım dağılmış,
Yalnızlık şöleninin ortasında kayıp bir ruh,
Birilerinin ayağına dolanmış.
Hangi geceydi?
Gözlerime son kez baktığında.
Sessizlik bir mezar taşı gibi durdu aramızda.
Kimsesiz, isimsiz bir mezar taşı.
Bir şeyler söylemek istedim,
İstedim ama küskünlükle mühürlendi dudaklarım.
O ân anladım ki,
Bazen sessizlikle de çok şey anlatabilirim.
Her adımında biraz daha düştüm derine.
Bir kuyunun dibini gördüm,
Senin sûretinle doluydu.
İzbe sokaklar yarattım içimde,
Daha adım atılmamış,
Ucu bucağı olmayan.
Göl kadar derin,
Kurak bir çöl kadar yalnız,
Susuz bir kalbin çatlayan odaları misâli diyarlar yarattım.
Bir yer var ki,
Orada seni bekliyorum.
Gelmeyeceğini bile bile.
Karanlık bir dağ gibi üstüme çöküyor nefesim,
Gecenin ayazında aşılamayacak bir dağ.
Ve hüzün…
Bir hançer gibi saplanıyor göğsüme,
Ama ölmüyorum.
Bunu da beceremiyorum.
Yaşamak dediğin,
Bir cezânın uzun hâli mi yoksa?
Bir prangaya mı bağlıyım,
Yoksa sen misin onun ta kendisi bana?
Belki ben seni hayalimde yaratmışım,

Düşlerimde seni hem ödül, hem cezâ yapmışım.
Hislerimin cenâzesi yüzünden ağır bedenim,
Koca bir yük var sırtımda,
Yokluğunla dolu bir heybe taşıyorum.
Her adımımda biraz daha batıyorum toprağa,
Her adımda biraz daha eksiliyorum.
Etrafımda insanlar dolup taşarken,
Ben gölgelerimle konuşuyorum.
Gölgeler sessiz,
Gölgeler ıssız,
Gölgeler aslâ sır vermiyor.
Düşlerimdeki sen dışında,
Kimse benimle konuşmuyor.
Düşünsene,
Hangi heybeyi doldurmaz ki bu yük?
Hangi omuzlar taşır bu cenâzeyi?
Kim taşıyabilir onca hissi Allah aşkına,
Hangimizin vazîfesi olur bu derdi çözmek,
Hepimiz derbederken.
Söylesene,
Bir duâda buluşup,
Râstlaşır mıyız bir dilekte seninle?
Kaybolmuş birkaç cümlenin ardına saklansam,
Yine görüp beni,
Kaçar mısın benden?
Korkar mısın, yoksa görmezden mi gelirsin?
Belki de ben hep yanlış yerlerde aradım seni,
Belki de sen,
Hiçbir yerde yoktun zaten;
Ben hep, düşlerimde gördüm seni.
Şiirlerime bakıyorum,
Hepsi ardından yaktığım ağıtlar gibi görünüyor gözüme.
Bir hayal için yaktığım ağıtlar.
Bir rüyâ için yaktığım ağıtlar.
Ateşe veriyorum hepsini,
Kendimi senden eksiltmek için.
Ateşe veriyorum ki biraz daha git içimden.
Ama bir bakıyorum ki alevlerin arasından,
Sırıtıyor bana hatıraların.

Ve bugün biraz daha dinlenmiş ruhum, kalbim.
Biraz daha aydınlık odam.
Niyetim çıkmak toprağın yüzüne,
Yüzüme gün ışığı vursun diye.
Kan çanağı olmuş gözlerim,
Dermânı kalmamış dizlerimle,
İlerlemeye çalışıyorum korlar üzerinde,
Sürüklüyorum kendimi,
Alevlerin içinde.
Dediğim gibi,
Kelimelerin yetmediği bir hâl bu.
Muazzam bir yalnızlık şöleni tam ortasında da ben.
Ne ezgi var söylenen,
Ne dillendirilen bir dize.
Dediğim gibi hepsi,
Dilimden dökülen anlamsız, saçma sapan cümleler dizgisi.