Muammer Erkul Şiirleri - Şair Muammer Erkul

Çocuğunu öyle karşıla ki;
Eve geldiği zaman, en güzel yere geldiğini hissetsin

Eşini öyle karşıla ki;
Yanına geldiği zaman, en doğru insana kavuştuğunu hissetsin

'Gece mi olur koyu kendi karamdan gayrı? ..'


Karanlıktı...
Hayır “ben” karanlıktaydım!
Bir ışık gördüm; hem ırak hem yakın...

HâLâ' DIR ARADIĞIN...

sana kırgın olmak isterdim zaman zaman

sana kırgın olmayı hakedecek kadar hukukum olmasını yani üstünde...
ve 'UNUTTUĞUMU ZANNETME' diyemeyeceğin mesafelerde olmak isterdim sana...

nce, rahat olmayı dene...
Ben, bir karış mesafeden, gözbebeklerinde
kendi mimiklerimi ve tebessümümü görerek,
bu tonda konuşuyorsam seninle;
Gülümsemeni beklemeye hakkım var, degil mi? ..
Kendini iyi hisset... Ve gülümse.

HatIirla; en hoşuna giden hitap sekli hangisi? .. Sana en çok ne
denmesınden hoşlanıyorsun, hangi kelime ile çagırılmaktan memnun
oluyorsun? ..
Biliyorsun degil mi; seni en iyi tanıyan benim! .. Simdi bu satırların
üzerini karala, asağıdaki bosluğa “sifreni açan” harfleri sırala ki;
bu özel mektup, en özel mektup olsun...

Bir insanın ölümü; bir kızıl goncanın içini açmasına, âlemi öpmesine benzer yaprak yaprak ve satır satır! ..
Ve bir insanın ölümü;
Bir goncanın açması kadar, beklenendir! ..
§
İnsan, tohumdur; her şey gibi! ...
Tohum; ayağını aşağı, elini yukarı uzatıp çeker kendini...

Ben seni soluyorum; Sen uzak iklimleri...
Ayri kitalardaki ayri denizlere daliyor gözlerimiz...
Ama, tepemizde “demirkazık” yildizi!
Ben seni soluyorum;
Sen uzak iklimleri...

Bir ceylan vurulur otlarken, bir başına...
Bir ceylan vurulur,
Acır içi! ..

Acı, içinde büyürken kendinden fazla, bilemez yapacağını! ..
Bir ceylan, vurulur; gözünden! ..

Parmaklarinin ucunda su an hissediyor musun “ben”i?
Hisset.
Hisset parmaklarina degen kâgidin içinde dolasan damarlarimi... Hisset
damarlarimdaki kanimin, seni aramak için deliler gibi dolasmasini...

Parmaklarinin ucunda su an hissediyor musun beni?

Yıldızları kokladım, gelmediğin geceler........
Sanki... Ve sanki koptu geceye bağlandığı ipinden, sabah. Çektii, çekti de kör saatler ardındaki şafağı;
Tükenmedi karanlık! ..
.....
Gün doğmadı...
Söküldüğünden beri düğümü benden; umudunun! ..