Montreal Şiiri - Ahmet Meydan

o öyle bir zamandırki
yanlızca deliler geçer üzerinden ve
hisseder.

Ve aşk paltosunu giyip gitti
şimdi soğuk bir kış ikindisidir
şehir.

Paris’te geç kalmış bir akşama
hazırlanan kadınlar ve hiç yaşanmamış
gibi akan zaman...

Paris’te kadınlar en geç zamanlarda bile
ve en yaşlandıkları hallerinde dahi
genç bir umut taşırlar göz çeperlerinde.
Bir öğleden sonrasına açılır Bourboun Boulevard,
bir geceye düşer sessizlik,
daha doğusunda bu yaşlı kıtanın
kar yere
yakarcasına düşer, böyle zamanlarda ermişler
gözlerinden hayatını okurlar.

En geniş zamanları uman adamlar
ya denizcilerdir ya şarkıcılar
nede çabuk geçer
şöhretlerin ağırlığında zamanlar.

Taş duvarlarında bir kulübün
ve çokça eski bir Fransız şehrinde
yani Montreal’de bir caz gecesinde
tamda kış ortasında Kanada’da
aşka susayan adamlar
ateşler içerisinde yanar.
Viskiler yakılır genizlerde
ve mikrofon başında zenci kızlar
sonsuzluğa açılan ışıklarla
bir denizfeneri gibi göz kırpar
kıyılarına yanaşan adamlara.

Akdeniz’de olmak geçer aklından
zeytinlerin altında bağdaş kurmuş
ve oturmuş
Ege aksın istersin
körfez olmuş sevdiğinin gözlerinden.

Bir kış akşamı
adı bilinmeyen bir şehirde
bir adam -ki kim olduğu burada
bahis konusu bile edilmeyecektir-
kontrabas çalan kızın gözlerine baka baka
- onun parmakları aklın hapishanesidir bide -
dediğim gibi adı bilinmeyen şehirde
işte tamda o adam
tamda o vaziyette
üzerinde kışlık bir ceket olduğu halde dahi
fena halde mor hemde ceket bide
kadife üstüne üstlük
işte bu halde dahi
hayatını, aşklarını ve yanlızlıklarını düşünüp
yana yana üşür.