Düşe kalka yürümekten,
Her gün ölüp dirilmekten,
Azadeyim ben gülmekten,
Yâr yanımda olmayınca.
Garibim ben bağrım delik,
Dünyanın direğiyim sanma kendini,
Gün gelir defterini dürer gidersin.
Tacın da tahtın da tutamaz seni,
Has bedeni toprağa serer gidersin.
Gözün kara toprakla dolar gidersin.
Mum dibine ışık vermez,
Ağma gözler seni görmez,
Yurdunda kıymet bilinmez,
Gel gönül sen hicret eyle.
Seyyah olup dünyayı gör,
Yâr yâr diye gül yüzümü öperken,
Aşk bademize zehir mi kattın?
Sen sen diye etrafımda dönerken,
Artık pabucumu dama mı attın?
Ayak seslerimden beni bilirken,
Yad elde arama çare derdine,
Dönersin dönersin boşa dönersin.
Yönünü çevirmez isen kendine,
Yolunun sonunda başa dönersin.
Ayakların yere basmaz uçarsan,
Bir damla su içine, bir çıngı ateş konur,
Ne ateş söner, ne de su yok olur.
Can bağıyla bağlanıp, birbirinde hayat bulur.
Ömür denilen yolda iki zıt yoldaş olur.
Emeklerler bir müddet, sonra yürürler.
Dünya bütün senin olsa,
Bir gün gelir terk edersin.
Dünya malı dünyanındır,
Senle yalnız sen gidersin.
Perde iner gözlerine,
Yağmuru bekler göz yaşım,
Kendisine katmak için.
Çoğalıp yüzüme değil,
Her yanıma akmak için.
Yağmuru bekler gözlerim,
Felek beni kabdan kaba koyunca,
Yalan dünya gerçeğini anladım.
Yorulup da dostu yere koyunca,
Yalan dünya gerçeğini anladım.
Koçyiğitlik elden geçip gidince,
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!