Moda ‘da Bir Mezarlık Şiiri - Zafer Başkaya

En çokta izlemeyi severdim Modada ki o tarihi çay bahçesinden hayatı. Zaman buldukça , aradığımı şeyin ne olduğunu bulamadığım zamanlarda bir anda kendimi bulduğum o çaybahçesi. Deniz başka bir yerde buluşmayı kabul etmez , sadece orada gösterirdi bana çaldığı gök mavisini. Bugün Modadan döndüm. Saat bu saat olmuş. Ellerimde zerre mavi yok. Saatlerdir boş bakmışım. Bir tutam mavinin bile değmediği gözkapaklarımın altına uykuları çizmek ve kendimi uykulara vurmak istedğim anda geliverdin pardon çarpıverdin gözlerime. Günbatımında güneşin Marmaraya döktüğü kızılı hatırlatmayan bir kırmızı dudağın , durgun denizin üzerinde aksamüstü martıların dönüş telaşının yandığı ve denize bakarak izlediğim gökyüzünü unutturan dudağının üstünde ki benin ve her insanın yüreğini burkan o intihar sözcüğünü en güzel cümlelerde kullandırtabilecek her bir saç telinin omuzlarından aşağı düşüşü ve son olarak en usta sanatçıların , en pahalı perdelerin yanına yanaşamayacağı o gülüşünün yüzünde sahne alışıyla çarpıverdin. Bu sebepten yatağa uzandığımda kendimi vurmayı istediğim uykuları unuttum.