Gözlerine bakmak, içim eriyip gitse bile... Gözlerinde kaybolup gitmek, hiç konuşmadan seni izlemek ve sessizce bakışıp konuşmak... Ne çok mek, mak içine yerleşip seni istemenin gerçek yüzü ve seni yaşamanın zorlukları karşısında oluşan hüznü... Ah benim karanlık yüzüm. Dile getirmeye çalıştıkça dilsizliğim. Kendi içime atıp büyüttüğüm sürgün çiçeğim. Yalnızlığın yalnızlığıma eş, huzurun huzurum... Öyle saf, öyle yoğun...
Aytekin OrhanKayıt Tarihi : 29.9.2014 19:56:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!