ikinci planda yaşam, bir metres hayatı
esas olan ben olamadım
senin sevgi sözcüklerin canımı yakıyor birtanem
ama vücuduma kazınsın istiyorum senin her parçan
diğer kadın habersiz
diğer kadın sevilmiş
zihnimin uğultularına bir esrar gibi
hapishaneme anahtar gibisin
beni yatıştırıp özgür bırakıyorsun
bu sefer ben de
hem senin bağımlın
hem de tutsağın oluyorum
ayrıldığımız gün tersten yürüdüm adımlarımı
çöpe attım bozuk bir plak gibi dönüp durduğum beni
çöpe attım tüm şiirlerimi
gömleğini katlayıp kaldırdım
böylece kendimi unutacaktım
unutamadım
özlemek bir bakıma bir dokunuştan
bazen öte bir doyumsuzluk
yoksulluk biraz
sonsuz ya da tensiz
son nefesi verip
ardından dirilip
küçük bir kız çocuğu fakat yaşamış on yıllar boyunca
dudağında parlak ruju boyalı gözlerinde hep bir ateş parlayan
kapatılmış morlukları gözlerinin ayaklarının arkası devasa yara
kalbinde kangren yüzünde gülümseme
işte bu onun hikayesi
keşke duysam kısık sesini
nefesten çok sesine ihtiyacım var
boğazımdan ılık ılık aksa serin sesin
uyuyamıyorum
zihnim benimle dalga geçiyor
ne zaman uyusam seni görüyorum
sarı ülkelerde bir emperyal
tohumda böcek
ağır hastada ağrı
güneşte bulut gibi
istenende istenmeyen gibi
bir şeysin
her gece kapamadan gözlerimi
senin için birkaç mısra düşünürüm
onları rüyamda görür
sonra unuturum
onları rüyamda görür
sürdürürüm
aynı çatı altında başka odalardayız sadece
sesin hem zehrim hem panzehirim
her rengin kanıma karıştı
bakışlarının değdiği her şey
ne kadar şanslı
bir zaferde en öndeki alemdar olmak gibi gurur
yavaş yavaş yanıp kendini tüketen sigara gibiyim
titreyerek seni anlatmak
titreyerek ayrılığı atlatmak
yanıp sönen şehrin ışıkları gibi bir şeyler yakmaya çalışmaksın
sisli lacivert soluk bir nefesim kaldı
ikimiz aynı havayı soluyoruz
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!