Mini Minnacık Şiiri - Ruhi Hatunoğlu

Otobüs durağında tanımıştım onu
mini mini minnacık
körpe bir yavruydu
bir serçe gibi ürkek
ve biraz çekingendi
o gün, gece hızını almış,
sabahki çisil çisil yağan yağmurda
dikkatimi çekti.
7,15 otobüsü gelince
denizden kum çıkarırcasına
dalgın ve bitikti
hadi bakalım dedim
geldi otobüs
aynı yere gidiyoruz
biz seninle deyince
ürkek ve titrek dönüp baktı
ah evet dedi
İncecik bedende güzel bir yüz taşıyordu
hani biblo gibi derler ya
aynen öyle idi
baktıkça bakası gelir insanın
o masum ama mağrur
ve gururlu dururşuyla
öylesine bakar
seyrederdim cam fanusta
bir bibloyu seyreder gibi
Ve aradan günler geçti
beni hissetmiş olmalıki
dönüp bakar tebessümleşirdik
ne yalan söyleyim
onu görmediğim günler
bir eksiklik hisserdim
kendimde
ve sonra utanırdım
o bir çocuk derdim
ama bir baba şevkatiyle
başını okşadım birgün
döndü gülümsedi
sokulurken yanıma
ürkek ve çekingendi
Akşamın başlangıcı
mesai bitimiydi
eve dönüş için çıktık yola
binince otobüse
oturacak yer kestirdim
tam oturmuştum ki
aman allahım o da ne
benim biblo güzelim
tereddütsüz el salladım
kırk yıllık ahbapmış gibi
gülümseyerek geldi
ve yanıma oturup
merhaba dedi
yol boyu güldük, gülüştük
konuştuk söyleştik
sorduğumda adını
adını söyledi
kızımın adıyla aynı adı taşıyordu
ben sordum o söyledi
o söyledi ben dinledim
yol boyu yan yana
eser kalmamıştı ürkekliğinden
iyice sokuldu yanıma
aradığı bir baba şevkatiydi
çünkü babam yok dedi
bir annem ikide abim var
ve o akşam benimle olmaktanmı
bilemem ama
çok neşeliydi.
O günden sonra
hep beraber olduk
okuluna götürüp
öptüm yanaklarından
hadi hoşca kal güzelim derken
iyi dersler diledim
ve sonra o servise yazıldı
bende yine bir başıma kaldım
onsuz hep
yapayalnızdım.