Mihnete Mahsus Şiiri - Seyfi Karaca

Gül ve diken de kendi haline sekermis
Giyer bürünürmüs her kiragi caliminda simli srilari sonbahar
Gidiyorum iste bir yolboyu dünüm toprak yarinim toprak
Sarildikca kivrimlarini sarhos dolaniyor zemberek ne vakit belli
Ne yön belli
Ne sus belli ne ciglik..
Kurak ögün calkalar dururken yuvarlanip giden dünya
Dolduramadigi bosluklari hic bitmeyen kalabaliklar halinde silsileli
Hem gördüm hem duydum hem bildim akrep agrisiydi
Her sanci düsümünde kopup uzaklasan kördügüm
Bunda bir hal varlarla bulutlarin yandigi salkim sagnak gözyasiydi
Huzurda degildi ne saat
Ne kule
Ne kaldirim ve eskidikce pas tutuyordu yeni
Yenilendikce cürüyüp kokusup kirden pastan zülden kahirdan
Besbelliydi ki kendinden vaz gecen insandan
Yildikca yiliyor tasimakta zorlanan yillar
Sogudukca soguyordu su ates toprak ve devir..

Ekim / 20