Mezarım Gökyüzünde

Zincirliyim eski bir yazı masasına
kelimeler ırzıma geçiyor
ardı ardına vuran cümleler
kamçılıyor bedenimi
oluk oluk kuruyor göğüs kafesimde ki ben
köpüklerini yararak denize varan dalgalar gibi
kopuyor ruhum bedenimden
gökyüzünden bir mezar kazılıyor
kalemin kurşuni karası ile
her bir yanım yara bere içinde
her bir yanım kırık dökük
mürekkebin alı al, moru mor
paramparça olmuş beyazın sinesinde
göğe kaldırıyorum başımı
gece örtüyor yüzümü birden
çaresizliğim sarıp sarmalıyor mahremimi
arzularım çırılçıplak kalıyor
Aşk'larım kapkara kefenlere sarılı
kan damlıyor göç ettikçe ben'ler benden
böyledir, böyledir hep
hep kendiliğinden gelir bu göçler
şafak sökmemişken
göz bebeklerim kafa tutarken geceye
ansızın, birdenbire, bir kaç yıldızın gölgesinde.
Kelimeler ırzıma geçiyor
satır satır cümlelerle zincirleniyorum iyice
iki büklüm olup kalıyor kursağın ıssız köşesinde
akbabalar uçuşuyor göğümde
kemik parçalarıma üşüşüyorlar
gagalarında sessiz gözyaşlarım
savruluyor bir kardelenin kalbindeki ümide...

Aylin Tamakan