Mezar Taşı Şiiri - Halil Kumcu

Zamanla pişmanlıkların büyüyecek;
Gecenin bir yarısı kendinle konuşacaksın.
Rastgele ne aradığını bilmeden telefonda,
Ellerin uzanıverecek ismime, beni hatırlayacaksın.

Kafanın içindeki duvarlara kadar yazacaksın;
Gırtlağına kadar kırılmış hayallerimizi.
O içinin derin boşluklarında,
Aynada kaybedeceksin ikimizi.

Hiçbir mevsime sığdıramayacaksın bensizliği;
Önce sesim, sonra da hasretim vuracak.
Bilirsin, herkesin akşamı farklı batar;
Yüzün, yüzümde kaybolacak.

Birisinin içinde kaybolmak nedir bilir misin?
Her çaresiz kaldığında hep onu düşünürsün.
Sonra bir yağmur başlar gözlerinde;
Tenin, kaç kez dağlanır aynı ateşte görürsün.

Devamlı bir kaçış içinde olacaksın bir ayrılış;
Kör bir kuyuda derin derin ağlayacaksın.
Hayatının son gününde, son dönümünde,
Bir kıyamet gibi kopacağım üstüne yaralarının.

Yüreğine yanık bir karanfil kokusu sinecek;
Süngülenecek göğsünde ayrılık şarkıları.
Parçalanan hatıralar katran gibi oturacak ağzına;
Gam zemininde bitmiş ot gibi olacaksın sapsarı.

Yaşlılık çatacak sana da bir gün hazan mevsiminde;
Geriye dönüp dönüp bakacaksın.
O vakit eline bir taş alıp,
Mezarımın taşını yaşınla yontacaksın.