İnsan, toprağa atılan, tohum misali filizlenir, yeşerir olgunlaşır ve büyür. Ödünç olarak verilen nefesleri nasıl tükettiğini anlamadan yaprak gibi sararıp, toprağa düşüverir.
İnsanlığın görevi, nimetleri ve güzellikleri paylaşmak, insanlık bayrağını teslim aldığı yerden daha ileri götürmektir.
Ruhundaki gerçek gücün azaldığını hisseti an, nöbeti gayretli bir cefa erine teslim edebilmektir.
Alfabeyi ELİF diye diye öğrendik, be ile bağların nasıl bağ olduğunu bildik saydık. Ye harfinde güneşin hiç batmadığı yerde serinlenin sanıldığı kadar zor olmadığını öğrendik. Elif
Emrini vav ile anne karnında uyuyan narin ruhun o Azametli gücün büyüklüğünü anlamakta zorlanmadık.
Güçlünün yanında değil, haklının yanında olabilmeye dal ve zel harfinde, hor görmemek adına kibir denilen illete şedde ile balyoz olup indik. Sevdiğimizi sadece insan olduğu için sevdik, uzak kalmamız gerekende aynı duyguların ma’rufu ile yani mim ile karşılık verdik.
Gösterişten uzak kul ve olabilmek çok zordur. Hayat bir misafir konuğu ağırladığımız kadar sınırlı bir vakitle tahditli olsa misafirin gözünü boyadığımız gibi hayatında gözünü boyayabiliriz.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta