Mezar Şiiri - İsa Yılmaz

okyanus büyüklüğünde
bir mezar kazmak istiyordu kendine
oysa bir tabuta bile sığmıyordu
hiç kimse olamayan ama herkesi isteyen
o sonsuz tavrından vazgeçmişti şimdi
tek dileği yok olmaktı
duyguların tarifsiz yaşandığı
kelimelerin ansızın tükendiği
ruhun ta derinlerinde tutuşuveren
yangınları fark etmediğinde kimseler
dünyanın en yalnızı olduğunu hisseder ya insanlar
gündüz vakti geceye yürür ya ayaklar
yas vakitlerinin kara elbiseleri
ışıl ışıl yanan mutluluk rengi günlerde ansızın giyilir ya
beyaz bir kefen, ardı karanlık bir yolculuğun simgesi oluverir
ama kimseler bilmez
gömülürsün de “sela” verilmez

okyanus büyüklüğünde
bir mezar kazmak istiyordu kendine
oysa bir tabuta bile sığmıyordu
hiç kimse olamayan ama herkesi isteyen
o sonsuz tavrından vazgeçmişti şimdi
hayallerini sığdıramadığı gerçeklerini bırakıp ardında
sadece dalgalara karışmak
ve gitmek istiyordu
sonsuzluğun tükendiği yere kadar
sadece gitmek…

01.VI.09