Mezar 4 Şiiri - Muhlis Can Kamalak

Sulamışsın çiçekleri Albayım.
Biliyordum sana emanetin güvende olduğunu.
Ah bir de ben gelince çıksan ya şu karanlık yerden.
Deli demeseler artık bana.
Hergün ne işin var diyorlar mezarda bir de.
Onlar bilmiyorlar Albayım.
Onlar bilmiyorlar.
Benim de en son geleceğim yerin burası olacağını.
Bak ölünce de seni rahat bırakmayacağım.
Hemen yanında yer aldım.
Tüm servetimi verdim oraya.
Eskiden balkon komşusuyduk
Şimdi mezar komşusu olacağız Albayım.
Eskisi kadar iyimser değilim artık.
Her baktığım şeyde bir tutam umutsuzluk görüyorum Albayım.
Eskisi kadar mutlu ve hayalperest değilim.
Düşler ülkemde rahat rahat yaşıyordum.
Orayada geldiler Albayım.
Aşık olduğum yalnızlığımı da elimden aldılar.
Bir çaresizliğim kaldı avuçlarımda
Bir de sırtlanmayacak tabutum.
Bak yine bir sürü konuya girdik Albayım.
Artık çık gel beni son bıraktığın yere
Ya da ben bırakayım her şeyimi
Sana geleyim Albayım.
Yalnız kaldığım bu mizanda
Yalnızsızlığımı yaşıyorum kalabalıklar içinde.
Kafam almıyor artık hiçbir şeyi.
Doldum, taştım, devrildim Albayım.
Her gün bir tutam daha soluyorum belli etmiyorum kimseye.
Mutluymuş gibi yapıyorum
Ya da kendime işler çıkarıyorum Albayım.
İşim var diyip çekip gidiyorum.
Görmesinler onlar benim solduğumu
Sonra çok üzülürler Albayım.
Çiçekleri sulamaya geldin galiba yine
Hava karardı, yine yağacak gibi.
Biliyordum Her yağan yağmur damlacığında sen olduğunu.
Yoksa ne zaman canım sıkılınca omzuma bir el gibi düştüler ki
İzlemek isterdim çiçekleri sulayışını.
Eskisi kadar tek tek sulayıp sulamadığını
Ama işim var Albayım.
Çok işim var