Mey Sarhoşluğu Şiiri - Fazile Aşar Aydınalp

Geniş bir sarhoşluk dolaşıyor sokaklarda
Sâkiler yorgun
Dükkanlar kapalı…
Issız bir çölde,
Derya olmuş gönül.
Yağmura hasret derya mı olur.
Bir mekâna sığdırılmış gibi bulutlar
Yeryüzü yağmur diye inliyor…
Kaldırımları döver gibi adımlar
Bu yol insanın kendinden gittiği yerde sonlanıyor!
Son olamıyor ama
Yeni yeni başlangıçlar doğuyor…
Doğumlar sancılı olur
Rahme düşen rahmet sancıyla büyür
Büyüdükçe acı
Acı mayalandıkça sabır
Sabır mayalandıkça hüzün
Ve hüzün tamam olunca gerçekleşir doğum
Yeni bir ruh peyda olur.
Karmakarışık düğümler zinciri ömür
Yüreği tokatlarcasına soldurur
Kendimize reva gördüğümüzde budur.
Hadi yeniden başlat müziği
Ruhunun ritmini susturma cehennem gayyalarında.
Vur ateşten çemberleri
Ruhsuzluğun ateşi ile kavrulma!
Bu dem
Deryamı çöle akıttığım
Ve çamurlara bulandığım demdir!
Bu dem yitişidir bir çocuk gülüşünün
Titrek sesli konuşmalarda yok artık.
Âsi atların nal sesleri var kulaklarımızda.
Yelelerini rüzgarlara karıştırarak giden ruhumun ayak sesleri var…
Hangi iklim anlatabilir kötülüğün ne olduğunu.
Ve hangi söz yeter söndürmeye ateşimi.
Gördüğüm kadar mısın?
Körlüğüm kadar mı?
Bu ayaz yalnızlığın değil;
Yılgın kalabalığın ayazıdır sevdiğim.
Bir ölüp, bin dirilişimin niyâzıdır…
Pencerenin pervazına konan kuş gibi yüreğim.
Lâkin düşüncem devler kadar büyük
Ve depremler kadar sarsıcı.
Onca düşüşe alışmak
Düşmek için tekrar tekrar kalkmak ne acı…
Bu bakış sana son akıştır sevdiğim.
Bu sükut çöle dökülüp çamurlara bulanmış ruhumun yeniden yaratılışıdır…
Geniş bir sarhoşluk dolaşıyor sokaklarda
Sâkiler yorgun
Dükkanlar kapalı…