Kimse Bilmiyordu Şiiri - Fazile Aşar Ayd ...

Suskun tablolar konuşuyordu sağırlar çarşısında!

İç içe karışmış rengarenk resimler, susmanın da bir çok şey anlatabileceğini göstermeye çalışıyordu körlere...

Ayakları olmayanlar ruhlarıyla dans edip,

Sevgiden pınarlar akıtıyorlardı kentin kirlenmiş sokaklarına!

Pusuda bekleyen kinin içi kabarıyordu bir taraftan,

Bir taraftan kemiriyordu insan insanın iliğini kemiğini!

Yılgın ruhlar güçlü duran bedenler,

Güçlü bedenler yılgın ruhlar taşıyordu.

Çığlıklarını içine s/aklamış yüreğim
bir yandan hüzünlü bir kaç ezginin eşliğinde soluyor, bir yandan hareketli tavırlarla ölgün bir ruhu saklamaya
çalışıyordu!

Suskun tablolar konuşuyordu oysa,
Oysa biraz sükût her şeyi duymaya yetiyordu!

Ve dans eden ayaklar değil yüreklerdi,
kör gözler her şeyi görebilir,
gözü görenler kör bakıyor olabilirdi
Ömrün gönle sığınmış has bahçesinde.

Ölüm, yaşama tercih edilmeseydi eğer!

Anlatmak, anlamak, bulmak ve bilmek için yazdım bende...

Karanlıktaki aydınlığı, bülbülün güle dokunuşunu, bir kendinin bir atın bir kuşun dokusunu, karanfil çiçeğinin kokusunu ve sevdanın olgusunu ...

Sayfalarca yazdım, sayfalarca!

Alaca atlar koştu içimde!

Rüveyda vuruldu bu defa, at ağladı ardından ...

İnsanlar sus pustu,

İnsanlar s/us/muştu,

Ve sustum bende tüm çığlıklarımı

Ve sayfalarca yazdıklarım bir "hiç "e yenildi

Ve bir hiç her şeyi yerle bir etti!

S/us/tum

Geceydim!

Âsiydim!

Ve yakışık değildim kimselerin soluna ...

Solunda kandan bir et taşıyordu herkes,

Oysa göğsümün ortasında bir yumruk gibi bir sızı gibi kainat gibi duruyordun!
Rüveyda biliyordu bunu
Bilirsin bilenler vuruluyordu.

Rüveyda da vuruldu Kimseler bilmiyordu ...