Metin Gürbüz Şiirleri - Şair Metin Gürbüz

GÖNÜL

El mutluymuş mutsuz umuş neyine
Neyine de deli gönül neyine
Sen gel yan kendine kendi derdine
Kendinde deli gönül kendine

GÖZÜM YOK

Ceylan gözlerini süzer durursun
Tomurcuk güllerden tazesin taze
Güneş gibi parlak çiyden durusun
Karlı dağ dibinde gözesin göze

Gerçek midir yoksa naz mı
Vazmı geçtin güzel vaz mı
Sen de insaf bulunmaz mı
Güzel beni düşünmen mi

Sensin dünya da tek varım

GELMİŞİM

Anladım ben niye geldim dünyaya
Türlü dertler çekmek için gelmişim
Gark olmuşum ta küçükten cefaya
Gözümden yaş dökmek için gelmişim

EY SEHER YELİ

Nerelerde kaldın ey seher yeli
Esip efkarımı dağıtmaz mısın
Bir zalim elinden yandım göğündüm
Gelip şu bağrımı soğutmaz mısın

İNSANI SEV

İnsanı sev sevilmeyi istersen
İncitme gönlünü üzücü olma
İnsandır alemin yüce mabedi
Ondan yüz çevirip bezici olma.

KANAR DURURMUŞ

Ne acısı biter ne kabuk bağlar
Çare olmaz nice iğneler haplar
Aşkın yarasını taşıyan kalpler
Kıyamete kadar kanar dururmuş

İNSAN YAZIN DERDİK

Çocuktuk.
Hepimizin adı çocuktu.
Kardeş gibiydik
Sanki aynı ana babadan olmuştuk

KAMİL İNSANIN

Gözlerinde sevgi vardır ışılar
Bakışı başkadır kamil olanın
Edep irfan seli olur hışılar
Akışı başkadır kamil insanın

KARA DUMAN

Memleketi kara duman bürüdü
Günden güne çökeliyor vay aman
Ne dağıldı ne de rüzgar sürüdü
Bu günü karanlık yarını zindan