Metin Altıok Şiirleri - Şair Metin Altıok

Kor düşseydi keşke yüreğime,
Bu yine anlaşılır olurdu.
İçimde suyu kesilmiş bir fıskiye,
Birdenbire buruşup soldu.

Hoşçakal diyebildim güçlükle,

Haksızlık etme
Diyorum kendime;
Onurlandırıldın da,
Kınandın da sen.
Kendini kül dolu
Bir küpe gömdün.

Neler var bir düşün ikimizin arasında;
Senle ben varız önce katı sınırlarımızla.
Aç da bak sabırla, iyice ara
Bir çocuğun kanayan ilk atlasında
Kaçılacak yer yoktur bulanmadan acıya.
'Mutlu aşk yoktur dünyada'

Kar yağdı durmadan üç gün üç gece,
Tıkandı geçitler yollar kapandı.
Yalnızlığın buzdan çetelesinde
Kimseler umursamadı karı.
Yüzlerinde iğreti bir kibirle
Hep düşürmekten korktukları,

Geçmişi bir yana bırak, ömre zarardır
Yaranı yumuşak, yeni bir aşkla sardır

İnsanın yüreğinde, geçen zamana karşı
Her zaman diri, bir parlak köz vardır

Ben alıştım elin
Alkış tutmasına,
Küfüne emeğin,
Akarsuyun pasına;
Yüreğime ısırgan
Bir hüzün de dolsa

Duru bir suyun dibindeki renkli çakıltaşları
Nasıl taşarlarsa oynak renkleriyle biçimlerinden,
Esneterek cansız ve katı sınırlarını;
Tıpkı o çakıllar gibi taşırıyor benim de sesim,
Dilimdeki sözcükleri kalıplarından dışarı.
Acıyla, hüzünle ve umutsuzlukla

neden
hep
boş
bir
bardağa
yüksünmeden

Benim toz kaldıran gerginliğim
Bir tavsamış karşılıktır Toz konduran rahatlığınasenin

Ve evin yüzü burkuldu
Bir kıpırtı vardı sakaklarında.
Yıkıcılar geldiler, çatıdan başladılar.
Kiremitleri topladılar birer.
Tahtaları söktüler, kanırtıp çivileri
Ellerinde keserler.