Senden sonra uzaklara dalar oldum,
her dalga gözlerinde kıyıya vuran hatıra,
her rüzgâr saçlarının kokusunu taşır bana.
Tolstoy’un odasında kapılar kapanmıştı,
kalemi düşmüş, gözyaşıyla ıslanmıştı kâğıt.
“Anna Karenina öldü,” dediğinde,
aslında kendi kalbinin bir parçasını gömmüştü.
Sessizliğin İçinde
Sen bana sözcüklerle geldin,
ben sana gözlerimin derinliğini açtım.
Sen harflerden bir yol çizdin,
ben kalbimin taşrasından yürüdüm sana.
Yarım Kalan
Bizim hikâyemiz,
başlamadan tükenen bir yoldu aslında.
Adımlarımızı attık ama
gideceğimiz yeri en baştan biliyorduk.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!