Mest-i Elest Şiiri - Hüseyin Turhal

Ey peri sûretli cânân, gel şeb-i yeldâda gel,
Âteşîn sînendeki nârı yakıp, devrân edel.

Rûz-i hicrân bitti artık, vuslatın demidir,
Lâ’l-i lebinden içip âb-ı hayât, mest-i elest olam.

Mûy-i zülfün ki siyâh, leyl-i tarâvetle misâl,
Düşse ger boynuma bir an, ebedî rüyâda kal.

Kâmetin serv-i revân, bağrıma saplanmış ok,
Ok değil, neşter-i aşkın, tendeki canı bile al.

Gerdanında iki gül goncası, tâze bahar kokar,
İhtirâsım coşar andan, âşıkın yârinde yol.

Yorgan etsem sana şol sînemi, döşek etsem kolu,
Unutursun gam-ı dünyâyı, bu fânî âlemde kal.

Âşık TURHAL der ki: Vefâ et, gel, nazı bırak,
Çünkü benden özge âşık, sana pervâne değil.