Mesele Düşmek Değil Acılara

Kayıp gitmesin gözlerindeki son ışıltı
Düşse de tek tek bütün kalelerin
Alıp yüreğini avuçlarına
Tuz bas yaradan ötesine
Ödünç alma asla
Yapay sevinçlerini başkasının
Tarumar olsa da elindeki son sığınak
Sen, sen olarak ölmelisin unutma.
Yılana mahsustur deri değiştirmek
Ve baykuşlara özgüdür,
Yalnızca ecele ötmek

Mesele yerinmek değil
Rüzgâr kanatlı kuş olamamaya.
Kuşların mavi süzülüşüne
Zevkle bakabilmektir mesele

Mesele düşmek değil acılara.
Derin acılara düşüp de,
Onun yaktığı yerden
Tebessümle bakabilmektir yaşama
Rahat ve dirayetli olmaktır yani…

Sandalye çekilirse altından
Ve sen bi haber kalırsan durumdan
Yere düşersin muhakkak.
Yere düşmek değil mesele,
Düşüp de kalkamamaktır

Hadi artık kalk
Çok oturdun yerde
Zamanı değil miskinliğin
Kalk ve demir al hayata
Arayıp bulmazsan sen onu
O seni aramaz hiçbir yerde

Ve anlaşılacaktır ki sonunda
Ancak kendi sandalyesinin marangozudur herkes
Onun da
Ustası ellerin
İlham kaynağı yüreğindir

İyi bak ikisine de, yani kendine.
Dert görmesin üstat ellerin tuttuğu yürek

(6 Nisan’97, Kadıköy)