Bazen nefes alamıyorum. Olduğum yerde sayıp, sayıları öldürmek istiyorum. Sonra ağlamak geliyor içimden. Yaşlar, yanaklarımı tavaf eder gibi akıyor. Belki ellerimle yanaklarımı siler şeytanı taşmalaya yardım ederim. Çok kötüyüm belkide kendime göre. Belkide çok iyi. Kime göre neye göre terazinin denge noktasıyım.
Kendime göre planlarım var. Nasıl olsa yine uygulanmayacak. Havada asılı balon gibi değil, kaderime partiye ile iliştirilen bir ayet şeklinde kalacak. Sadece zihnimi meşgul ediyorum. Diğerlerini unutup kendimi yaşamak istiyorum. Zahmetli bir iş değil ama fuzuli geliyor çokça. Ucube ruhların cirit attığı yerde güvenmek ikinci el hayat gibi. Fazlaca kullanılıp içi dışı zımparalanan. Kendimi iyiyim diye kandırmaya lüzumum yok. Mazgallara akan kirli su gibi sokaklarda, sokak lambalarının kafasını yaşamak var. Gündüz flu, gece orjinal. Yandıkça yakmıyor..
Elveda demek, tren garlarında trenlerin çıkardığı ses kadar üzgün. Feda edilen çakıl taşları gibi ezilmeye mahkum. Bende gitmeye ve ölmeye mahkumum. Içimde, sürekli ve daimi olarak. Gamzelerim asla tebessüm görmüyor. Yandığım kadar yanıyor. Birde yastığım hep yaşlı. Içimi gözümü kurutmak benim için zor değil. Yanımda kimse olmadığı için gözlerimi ve burnumu kızartmaktan da utanmıyorum. Utanç, üryanlığın emir kiri. Ne doğru yaptım ki neyi yanlış anlayayım. Ağladım ve geçmedi. Hala niyetim var sızlamaya. Ama yanaklarımın pembeleşmeye yüzü yok. Arımı kestim attım köpeklerin önüne. Kaliteli bir dengesizliğe sahip oldum. Arada manik depresifliğim tutuyor. Birer kaçak sigara yakıp tüttürüyoruz. Ve yakıyorum o yaktırıyor.
Büyük insanların büyük hayalleri olması gibi,
küçük insanların senden vazgeçememesini normal karşıla sevgilim...
Küçük insanım ve büyüyünce daha çok seveceğim sizi.
Masmavi bulutların altında,
çimlerin üzerinde yalın ayak kelebekler kovalamak isterken,
boş binaların soğuk duvarları arasına tıkılan çocuklar gibiyim...
Üşüyorum, benim örmediğim o duvarların arasında...
sokak soğuk...
uzun tırnaklarımı geçiriyorum duvara.
yavaş yavaş indiriyorum ellerimi aşağıya,çıkan seslere inat.
sensizliğime +18 sınırı getiriyorum akıllara zarar.
gömleğimi kesiyorum göğsümün sol yanından.
O olmadan olamazdı olmazlar... Bu yüzden olmuyordu hiçbir şey !
Ve ben umutsuz olmayan hiçbir şeye ilgi duyamıyordum!
çünkü siyah bütün renklerde aynı acıyı doğuruyordu,
Bulanık-lık..
Sessiz bir odada,yalnızlık voltlu bir lambanın çıkardığı fısıltının bende uyandırdığı hissiyatı bilir misin?
Bilir misin bilmem ama yüksek voltajlı acının göğsünü çarpacağı kesin.
Süslü bir ayakkabı bağcığının kendini beğenmiş tavırlarına ne demeli?
Gidilecek onca kişi varken geri dönmek aptallık der gibi.
Biliyorum. Bağcıklarımızın kültürleri farklı fakat işlevleri aynı değil mi? Gidişleri kolaylaştırmak.
Yerden göğe kadar
haklısın sevgilim.
Beynimin zararına,karınca kararınca anladım seni..
Kulağımda cümbüşler kurgulanıyor
duyamıyorum.
Duysam da çekildi fişim.
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!