Merhaba Ey İstanbul,
Merhaba ey koca şehir,
Merhaba ey tarih değiştiren ve ihtişamlı duruşuyla dünya milletlerinin gıpta ile baktığı iki kıtalı sevdam,
Sen ne büyük bir şehirsin ki nereye baksam başım döner, nereye baksam tüylerim ürperir. Her adımın tarih kokar, her sokağın nice canlara ev sahipliği yapar. Atamın yadigârıdır sessizliğin. Bir uçtan bir uca bir ülke gezmiş olurum dışarı adım attığımda. Köşe başların korkutur insanı, yeşilin azdır kurak topraklar gibi. Bir başkadır, sende yaşamak ile seni yaşamak. Farklıdır, özeldir. Farkına varmak için bir an bile yeter insana.
Ey koca şehir, sessizliğin ürkütür beni. Kimsesizlerin gelir aklıma. Soğuk kış günlerinde kuytularda sabahlayanlar, bir ekmek için akşama kadar hamallık yapanlar hatta milyarlar kazanarak benden fakir yaşayanlar. Zenginlik hangisidir çözemedim ben yıllar yılı. Sende yaşayarak çok kazanmak mı yoksa seni yaşayarak olgunlaşmak mı? Her gün günahla dolan yüreğin her gece nurla dolar, her sabah taze bir şehir, günahsız yeni doğmuş bir bebek gibi sunarsın kendini.
çatı katındaki odanın
kuytu bir köşesinde
kumaşındaki eski yağmurların
hüzünlü kokusuyla
