Men Türkem ! Şiiri - Mustafa Cumhur Özgi ...

Akşamdan sabaha yakılan ağıtlar başımın ucunda,
Uyumak imkansız böyle bir hücumda
Ruhlar huzursuz, yollar yorulanlarla dolu
Yüzyıl sonra yeniden feryad ediyor Anadolu

Herkesin dilinde bir yakarış , bir dua , bir temenni
Sözün ötesine çıkıldığında, görünenlere ne demeli ?
Neyi, nasıl seviyoruz , yurdu, milleti , dini ?
Yıllar önce gömmüşüz kalbimizdeki samimiyeti.

Bir sonbahar sabahı, vurdu yüzüme günün ilk ışıkları
Gözlerim gökbayrağı aradı otağın tavanında
Haykırmak istiyorum “ Ana men Kerkük’em”
Yüreği dağlar Türk’ün yalnızlığı arşın yedi katında

Bir kurtuluş destanı arama artık, yüreğine sor nerdesin.
Dirilmek için kanın mı yok ? Ruhun mu gitti ? İnanırsan her yerdesin.
Layık olmalı atalara, çakallardan itlerden nem içün ürkem?
Arz-ı ervahta koymuşlar adımı, “ Men Türkem! Men Türkem ! Men Türkem ! ”