Memel Şiiri - Halil Kumcu

Dostum dediğim vurdu sırtımdan,
Zamanla nasıl da yüzsüzleşti.
Sen miydin benim Brutus’üm?
Kan kusturup içtiğim kızılcık şerbeti.

Kalbin kömürleşmiş, kapkara,
Sözlerin de gülüşün gibi yalandır.
Kaldırımdaki taşları bile
Bir gün el alır, yel alır, sel alır.

Nasıl da çaldın umudumu?
Gördüklerimi görmezden mi geleyim?
Adın ha Ahmet, ha Mehmet olsun,
Ne seni görsün ölüm, ne de dirim.

Bakmayın yüzümün güldüğüne,
İçin için içim kan ağlar benim.
Çoktan kavuşmuştum kara toprağa,
Onay verseydi dinim ya da ecelim.

Beni gözyaşı çukuruna atan Memel…
Ağlayan bulutlar üzerinden eksik olmasın,
Seni içimde öldürdüm Memel…
Son dileğim, seni de cananın yaksın.