Melankoli Zamanları Şiiri - Yasin Bölükbaşı

kalbimin tam ortasında kök salmış,
iki beden ve iki ruh,

ikiye bölünmüş kalbim,
ve her yarıda senin adın yazılı,
seni seviyorum,
ve seni sevmeyi önemsiyorum,

anlamasanda,
anlatamasamda,
sen hayatımı tamamlayan yarımsın,
sen beni tamamlıyorsun,
ben bunu bu dünyada öğrendim,
kalbin benim şehrimin bir parçası,
ve sen bana bunu defalarca hissettirdin,
kalbimde çok fazla aşk var,

kendimi sana bir türlü açıklayamıyorum,
ama senin karanlık güzelliğini,
bunu yalnızca ben hak ediyorum,
ve seni kendi şehrimde görmek istiyorum,
soluduğum hava kadar sana ihtiyacım olduğunu,
bilmeni istiyorum,

sen bu kalbe dokunabilecek tek ışıksın,
ve sen içimdeki yıldızları yakıyorsun,
senin yanındayken umudum büyüyor,
sen ruhumun sevgisini besliyorsun,
belki de bir yıldızın hissettiği şey budur,

senin ışığın olmadan her yer karanlık,
ve ben karanlıkta, senin ışığını arıyorum,
sen yanımda olmazsan boşlukta kalıyorum,
senin aşkın olmadan boğuluyorum,
belirsiz saatlerde,
gerçekten en emin olan tek şey sensin,
sen en çok sevdiğimsin,
sen en çok sevmeyi hayal ettiğimsin,
sen benim ışığımsın,
kalbimi yerinden çıkarsalar bile seni seveceğim,
bir rüyanın büyüsünde,
senin dünyandan çok uzakta,
bir gecenin esiri olarak yaşıyorum,

bir bakış bir düşünceyi tetikler,
bir düşünce bir gülümse yaratır,
ve bir gülümseme bin duyguyu uyandırır derler,
ve o duygu tam orada şiire dönüşür,
sen,
o şiirin,
tüm mısralarına sahip olduğunun farkında bile değilsin,

tüm hayatımı senin sevginden uzak geçirmek istemiyorum,
seni nasıl unutabilirim?
bütün yollar beni kapına çıkarıyor,
kayıp aşkların hikayelerini dokuyoruz,
ikimiz,

aşkın olmadan ben zaten değersizim,
kalbimin diğer yarısını,
ve sahip olduğum her şeyi sana bırakıyorum,
zamanın bütün izlerini ,
aşkımı ve şiirlerimi bırakıyorum,
zamanın bir sınırı yok,
hayal ettiğimiz sürece sonsuzuz,

bir sonbahar mevsimiydi,
aşk kalbime ilk kez uğradığında,
ona - aşka - dokunduğumda,
içimi ısıtan bir sıcaklık kapladı bedenimi,

ve aralıktı onu - aşkı - yaşadığımda,
kış hiç bu kadar güzel gelmemişti,

başka bir mevsimdi,
ama yine bir sonbahardı,
soğuk bir vedaydı,
kalbim yapraklarını dökerken,
gözyaşlarımı her seferinde,
biraz daha uzaklara savuran rüzgar,
üşütüyordu bedenimi,
soğuk ve sonsuzdu,

elde kalan yalnızca,
melankoli içerisinde,
çırpınan bir ruh,
hüzün ve pişmanlıklarla harmanlanan,
değersiz bir hayat,
ve huzursuz eden karmaşık düşüncelerdi,

donuk ve tebessümsüz bir yüz,
ifadesiz ve uykusuz gözler,
umutsuzluğun anlamını arayan bir hayat,
yeniden başlamakla geçen bir ömürdü,

nereye ait olduğunun farkında olmayan bir benlik,
ve koskocaman bir yalnızlık,
ve peşi sıra yine ve yeniden
melankoli zamanlarıydı,

kanayan sebepsiz bir yara,
ve o yaranın geçmek bilmeyen izleri,
usulca içine işleyen hayal kırıklığı
ve içini çürüten o eşsiz hissiyatlar perdesiydi,

dudaklarında buruk bir gülümseme,
birkaç yalan hatıra,
ve üstünde,
bitmek bilmeyen bir yorgunluktu,

içinde kocaman bir ağırlık,
göğsünde kocaman bir ağrı,
ve peşi sıra yine ve yeniden
melankoli zamanlarıydı,

elde kalan yalnızca,
hep bir melankoli,
hep bir melankoli,
hep bir melankoliydi!

senden, bana kalan,
aşktan tek hatıra!

Yasin Bölükbaşı
Kayıt Tarihi : 21.10.2024 01:46:00