Melânkoli Sınırı Şiiri - Serdar Erdemir

kutsallığını yitirmiş her bir hece
tanık kalsın bu son şiir kokan gece

kararlıyım
evet kararlıyım bu gece bir şiiri katletmeye
en can alıcı imgelerini vuracağım ilk,
sonra nabzına saplayacağım kurşun kalemimi!
kara kanlar içinde bırakacağım tüm bedenini...
oyuklar açacağım beyin hücrelerine giden mısralarda
çığlık çığlığa kalacak duyulmayacak sesi
-kıtalarca
kan kaybedecek her dakika her saniye
ilmek geçirip cılız boynuna çıt kıracağım bu şiiri
-tutmayın beni

içimdeki acıdan beslenip dal budak saldığı yetmez mi
karnım burnumda, doğuracağım hüznümü/
-şiir cinnetim bu gece
yaygıları ak kağıttan seçin deşildi deşilecek bağrım
cenin yürekli tümceleri kurtarmak sizlerin elinde /
henüz yaşı dolmamışların kanına sokmayın beni
küfre girdiğim yetmezmiş gibi!

evet kararlıyım bu gece bir şiiri katletmeye
pelesenk temasından vuracağım ilk
ne kadınlığı kalır ne adamlığı
ne de aşk diye anılan o zührevi bahisler meclisi
kaç zamandır planlıyorum bu cinayeti
üstüme varmayın
beynimin içinde gezinip durduğu yetmez mi
o hantal, aksanlı dil mübadelesi
ve sakil kalmış kancık ağzıyla zaman
salya sümük meydanlarda dolanmayacaksın artık kıta dur
seni bu gece vurmazsam bile eli kalem tutan biri elbet /
imgesiz anında yakalayıp vurur
söz dinle ey söz yumağı
-kıta dur...

yalvarmak yakışmaz hiç bir dizene
güzel günler vaat edip durduğun/
perde ardında sıyrık gülüşler geçirip genç dimağıma
kanımı emdiğin yeter artık
bırak yakamı
cinnet besleniyorum, en tehlikeli anım yalnızlık!
küs kalalım uzun bir süre girme hissiyatlı odama
özelimi emzirme kıymet bilmeyen kadıncıklara
her gece ensenden yakalayıp,
karanlığın çıplaklığına vurduğum yeter
ne alemsin, sen yaralandıkça benim canım çeker!

hani nerde, nereye koydun, hangi dizenin koynunda uyuttun
nerede çocukluğum...
vaat ettiğin bu muydu bana ey şiir
gülünç eylem planlarıyla geçen bir ömür
yok, yok artık utandırıyorsun beni
bunun kabulü yok, ırzına geçtiğin bu kaçıncı umut
bu kaçıncı sükut!
başından beri biliyordun;
beni o eski kumaştan bezeli eskizlerle nasıl da uyuttun
nasıl da girdin kanıma on ikisinde delirtmek pahasına!
yakışır demiştin, her şaire biraz deli kanından içmek/
şiir denen iksirin
yalpaladığımın, tökezlediğimin farkında değil misin
işte hüzün ve acıyla yoğurup şekil verdiğin nadide eserin/
kundaksız söz giydirip kelimelerle beslediğin
utanmaz karakter kisveli yetenek yoksunu bencil şaiir'in